Γλυκό νερό που βρέθηκε κάτω από τον Ατλαντικό «καλύπτει τις ανάγκες της Νέας Υόρκης για αιώνες»

Επιστήμονες που έκαναν γεωτρήσεις αυτό το καλοκαίρι σε μεγάλο βάθος κάτω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, στα ανοικτά των βορειοανατολικών ακτών των ΗΠΑ, βρήκαν μια τεράστια, μυστηριώδη δεξαμενή γλυκού νερού – ανακάλυψή που μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις για έναν κόσμο που αντιμετωπίζει μια ολοένα και πιο σοβαρή κρίση νερού.

Η ύπαρξη γλυκού νερού κάτω από τον Ατλαντικό είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, αλλά παρέμενε σχεδόν ανεξερεύνητη. Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, επιστημονικές αποστολές και εταιρείες που έκαναν θαλάσσιες γεωτρήσεις για πετρέλαιο, μερικές φορές έπεφταν πάνω σε γλυκό νερό.

Το 2019, επιστήμονες από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole και το Πανεπιστήμιο Κολούμπια ανακοίνωσαν την χαρτογράφηση με χρήση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων μιας γιγαντιαίας λωρίδας γλυκού νερού κάτω από τον ωκεανό, που εκτεινόταν κατά μήκος της ακτής από τη Μασαχουσέτη μέχρι το Νιου Τζέρσεϊ, και πιθανώς και πιο μακριά.

Αυτό έθεσε μεγάλα ερωτήματα: πώς βρέθηκε εκεί; Πόσο παλιό είναι το νερό; Αναπληρώνεται; Και, το πιο σημαντικό: θα μπορούσαν παράκτιοι υδροφορείς όπως αυτός να αποτελέσουν μια νέα πηγή γλυκού νερού για έναν διψασμένο κόσμο; Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων, που συμμετέχει στο πρόγραμμα Expedition 501, αποφάσισε να αναζητήσει απαντήσεις.

Το μυστήριο του γλυκού νερού

Τον περασμένο Μάιο, απέπλευσαν από το Μπρίτζπορτ του Κονέκτικατ με ένα πλοίο εξοπλισμένο με γεωτρύπανο. Πέρασαν τρεις μήνες στην ανοικτή θάλασσα, πραγματοποιώντας γεωτρήσεις σε βάθος περίπου 300 έως 400 μέτρων, προκειμένου να αντλήσουν ιζήματα και δείγματα νερού.

Ανακάλυψαν νερό με περιεκτικότητα σε αλάτι πολύ χαμηλότερη από αυτή του θαλασσινού, περίπου στο επίπεδο που οι αμερικανικές και διεθνείς υπηρεσίες συνιστούν για πόσιμο νερό. Το νερό έχει αποσταλεί για εργαστηριακές δοκιμές, προκειμένου να προσδιοριστεί τι είδους μικρόβια περιέχει και πόσο ασφαλές είναι για πόση.

Ένα άλλο μυστήριο που πρέπει να διαλευκανθεί είναι η ηλικία του νερού. Μπορεί να είναι 200 ετών, μπορεί να είναι 20.000 ετών, δήλωσε ο γεωφυσικός Μπράντον Ντούγκαν, επικεφαλής της αποστολής. Η παρουσία νεότερου νερού θα σημαίνει ότι το απόθεμα ανανεώνεται, ενώ το παλαιότερο νερό θα σημαίνει ότι πρόκειται για έναν πεπερασμένο πόρο που δεν ανανεώνεται. Οι απαντήσεις θα είναι γνωστές σε περίπου έξι μήνες.

Οι επιστήμονες θα πραγματοποιήσουν επίσης δοκιμές για να προσδιορίσουν την προέλευση του νερού· μπορεί να προέρχεται από την τήξη ενός παγετώνα ή από βροχή. «Πιστεύουμε ότι το γλυκό νερό έφτασε εκεί πριν από χιλιάδες χρόνια, όταν η στάθμη της θάλασσας ήταν πολύ χαμηλότερη», δήλωσε η γεωεπιστήμονας Χόλι Μάικλ.

«Αρκετό νερό για εκατοντάδες χρόνια»

Ο υδροφορέας που επιβεβαιώθηκε από την αποστολή φαίνεται τεράστιος, σχολίασε ο Ερικ Ατίας, γεωεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, ο οποίος δεν συμμετείχε στην αποστολή.

Θα μπορούσε να περιέχει «αρκετό γλυκό νερό για να τροφοδοτήσει μια μητρόπολη του μεγέθους της Νέας Υόρκης για εκατοντάδες χρόνια», είπε στο CNNi.

Με την ανακάλυψη αυτή αυξάνονται οι ελπίδες για ανακούφιση της έλλειψης νερού για τους παράκτιους πληθυσμούς στο μέλλον, συμπλήρωσε.

Τι πρέπει να γίνει

Ωστόσο, υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει πρώτα να επιλυθούν. Το νερό είναι βαρύ και η άντλησή του και η μεταφορά του στην ακτή ενδέχεται να είναι πολύ ενεργοβόρα και δαπανηρή. Υπάρχει επίσης το ερώτημα ποιος θα διαχειρίζεται, θα επεξεργάζεται και θα πληρώνει για το νερό, το οποίο θα αντλείται από ομοσπονδιακά ύδατα πριν σταλεί στις πολιτείες των ΗΠΑ και στη συνέχεια στις πόλεις.

Στη συνέχεια, υπάρχει η τεχνική πρόκληση να διασφαλιστεί ότι το γλυκό νερό δεν θα μολυνθεί από το αλμυρό νερό που βρίσκεται πάνω και κάτω από αυτό. Η άντληση θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μόλυνση των υπόγειων υδροφορέων στην ξηρά, εάν τα δύο συστήματα είναι συνδεδεμένα.

Αυτό που θα ανακαλύψουν οι ερευνητές τους επόμενους μήνες θα μπορούσε να έχει παγκόσμιες επιπτώσεις, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχουν αποθέματα γλυκού νερού στην ανοικτή θάλασσα σε κάθε ήπειρο.

Με πληροφορίες από: Scientists went hunting for freshwater deep beneath the Atlantic Ocean. What they found could have global implications by Laura Paddison