Μια μεγάλη στροφή που αξίζει χειροκρότημα

Κάποτε η μόδα ήταν υπόθεση των νέων. Των αψεγάδιαστων. Των βιαστικών. Των 22άχρονων που ακόμα διαμορφώνουν εαυτό — φορώντας τα ρούχα σαν απόδειξη, όχι σαν προέκταση του χαρακτήρα τους. Σήμερα, όμως, οι πασαρέλες μιλούν άλλη γλώσσα. Ευτυχώς θα πούμε εμείς.

Ο οίκος Zegna με τον Μαντς Μίκκελσεν – πρεσβευτή του σύγχρονου ανδρικού savoir faire -, δεν παρουσίασε απλώς μια collection για την Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026. Παρουσίασε μια άποψη. Ένα κάλεσμα προς την ωριμότητα. Ένα χειροκρότημα στην ηλικία που δεν έχει τίποτα να αποδείξει και, γι’ αυτό ακριβώς, δεν χρειάζεται να φωνάξει. Οι άνδρες στο casting -μεσήλικες, ανεπιτήδευτα κομψοί, λιγότερο «μοντέλα» και περισσότερο προσωπικότητες- περπάτησαν με μια αυτοκυριαρχία που κάνει τους υπόλοιπους να μοιάζουν με cosplay ενηλίκων.

Ο Μαντς Μίκελσεν για την καμπάνια του Οίκου Zegna για το περασμένο Φθινόπωρο-Χειμώνα. (Φωτογραφία: Zegna)

Αυτό δεν είναι νέο trend αλλά μια διορθωτική κίνηση. Είναι η επιστροφή της αυθεντικότητας στη μόδα. Γιατί ναι, οι στιλιστικοί ήρωες της εποχής δεν έχουν followers -έχουν ιστορία.



Κι αν αυτό ξεκίνησε (τότε δειλά) το 2012, όταν η Prada έβαλε τους Γκάρι Όλντμαν, Γουίλεμ Νταφόε και Άντριεν Μπρόντι στην πασαρέλα με το βλέμμα των ανδρών που έχουν ζήσει μέσα στις γραμμές των κοστουμιών τους, σήμερα γίνεται πλέον ξεκάθαρη κατεύθυνση. Ο Junya Watanabe, το 2019, έστησε ένα ολόκληρο editorial πάνω στη σοφία της εμπειρίας: άνδρες άνω των 50, καλλιτέχνες, μουσικούς, με προσωπικότητα που έσταζε μέσα από τις φωτογραφίες, και όχι μια απλή που λίγα έχει να πει πλέον στο κοινό. Παρουσία, όχι performance.

Γιάννης Λυμπερόπουλος (αριστερά) και Κίμων Φραγκάκης συμμετείχαν ως μοντέλα πέρσι και φέτος στο fashion show του Scala για τις καλοκαιρινές κολεξιόν.

Και μην ξεχνάμε πως και η ελληνική μόδα συμμετέχει σε αυτή τη τάση. Μόλις τον περασμένο Μάιο, ο οίκος Scala του Νικόλα Μπαρελιέ φίλοξένησε στη πασαρέλα του show του για την Άνοιξη/Καλοκαίρι ’25 τον Κίμωνα Φραγκάκη ενώ, ένα χρόνο πριν, είχε περπατήσει και ο Γιάννης Λυμπερόπουλος. 

Η Zegna, η Prada, η Celine με τον Μπόμπ Ντύλαν, ο Saint Laurent με τον Κρίστοφερ Γουόκεν, ακόμα και η Loewe που δανείστηκε την ήρεμη ισχύ του Άντονι Χόπκινς, δεν κάνουν απλώς διαφορετικό casting. Κάνουν δήλωση. Μια γενναία, όμορφα αντισυμβατική δήλωση. Το στιλ δεν είναι προϊόν νιότης. Είναι αποτέλεσμα ζωής.

Όταν ο κόσμος της εικόνας κατακλύζεται από “trending” εκκεντρικότητες, ένας ώριμος άνδρας με ένα παλτό σωστά κουμπωμένο και βλέμμα που σε κοιτάει σταθερά χωρίς να απολογείται, είναι κάτι πολύ περισσότερο από στιλιστική πρόταση, είναι πολιτισμικό reset.

Η μόδα, επιτέλους, σταματά να αποθεώνει τη νεότητα ως fetish και στρέφει το βλέμμα εκεί που πάντα βρισκόταν η ουσία: στην εμπειρία. Στη σιγουριά. Στην ήσυχη αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που έχει διαλέξει πώς να μεγαλώσει -και το κάνει με άποψη.

Το μήνυμα στη πασαρέλα του Zegna ήταν πως ο άντρας φοράει το ρούχο και όχι το ρούχο τον άντρα.

Και τελικά το νέο πρότυπο ανδρικού στυλ δεν είναι ο άντρας που φαίνεται νέος, αλλά ο άντρας που φαίνεται αληθινός, αυθεντικός, εκείνος που θα δεις να περπατάει στο δρόμο και θα σου κεντρίσει την προσοχή. Όχι για εκκεντρισμό του αλλά για αυτό που δεν προσπαθεί καν να αποδείξει. 

Διαβάστε ακόμη: Vanity Garden: τα διαφορετικά «κοσμικά» της εβδομάδας

TAGS :

αντρικό ντύσιμο στυλ

x

Ακολουθήστε το Andro στο Facebook