Το αξεσουάρ που επανέρχεται στο ανδρικό στυλ μετά από χρόνια απόρριψης

Στα σαλόνια των λονδρέζικων λεσχών, εκεί όπου ο αέρας είναι βαρύς από παράδοση και παλαιωμένο ξύλο, η γραβάτα δεν είναι απλώς de rigeur, είναι υποχρεωτική. Δεν πρόκειται για ένα απλό αξεσουάρ από μετάξι, αλλά για έμβλημα συμμετοχής, σημείο αναφοράς και αισθητικό ισοδύναμο του τόνικ στο τζιν. Σκεφτείτε την γραβάτα του σχολείου, του πανεπιστημίου, της λέσχης. Και όμως, έξω από τα σύνορα της clubland, η γραβάτα μοιάζει να έχει περάσει στο περιθώριο.

Πρόσφατα, ένας φίλος που κινείται στους κυκλικούς διαδρόμους της οικονομικής ελίτ του Σίτι του Λονδίνου μου περιέγραψε μία νέα πραγματικότητα: το να φοράς γραβάτα εκεί ισοδυναμεί με ύποπτη εκκεντρικότητα. Δεν προκαλεί κομψότητα αλλά απορία. Στην καρδιά της νεοφιλελεύθερης μηχανής, όπου η αποδοτικότητα έχει εκθρονίσει την παράδοση, το αξεσουάρ αυτό φαντάζει παρωχημένο, ίσως και πράξη αντίστασης απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα της σιλικονένιας χαλαρότητας.

Το ίδιο και στο δικό μου γραφείο, λίγο χιλιόμετρα μακριά, στην καρδιά του πολιτικού Λονδίνου, στο Whitehall των κυβερνητικών κτηρίων, αρχηγείων κομμάτων και δεξαμενών σκέψης. Στο κτήριό μας, το διατηρητέο βικτωριανό οικοδόμημα του Whitehall Court απέναντι από το Υπ. Άμυνας, ο υποφαινόμενος αποτελεί τον περίεργο του κτηρίου, επειδή φοράει κοστούμι και γραβάτα σχεδόν κάθε ημέρα. Και όμως, στους σεπτούς και βαρείς διαδρόμους ενός οικοδομήματος του 19ου αιώνα, συνάδελφοι αρκούνται σε σανδάλια και λινά σορτσάκια (φευ!).

Όπως αποδεικνύει ο Χουάντσο, η γραβάτα δεν είναι πια ταυτισμένη με ένα old time classic look, αλλά πάει και με μοντέρνα και wild αισθητική.

Το αξεσουάρ του ανδρικού στυλ με τη μεγαλύτερη δυναμική στην αγορά

Το φαινόμενο, πράγματι, δεν είναι τοπικό. Από τα σαλόνια του Hôtel de Ville στο Παρίσι, που θυμίζει περισσότερο βασιλικό παλάτι παρά δημαρχείο, μέχρι το Δημαρχείο του Σαντίκ Καν στο Λονδίνο, η απουσία γραβάτας στους πολιτικούς κύκλους δεν έχει πλέον καμία κομματική χροιά. Στην Ουάσινγκτον, στο Βερολίνο, ακόμη και στη Ρώμη, ο ανοιχτός γιακάς έχει γίνει παγκόσμια πολιτική στολή, ένα ύφος που υποτίθεται πως φέρνει τον πολιτικό πιο κοντά στον «μέσο πολίτη», τον ψηφοφόρο, τον άνθρωπο του μετρό.

Το 2010, η απουσία γραβάτας έγινε πολιτική δήλωση. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας αρνήθηκαν το σύμβολο του καθιερωμένου, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως λαϊκούς αντι-ήρωες απέναντι στις παραδοσιακές «ελίτ» του κοστουμιού. Δεν ήταν θέμα στυλ· ήταν πολιτική ταυτότητα.

Αλλά όπως όλα τα πράγματα στην αισθητική ιστορία του ανθρώπου, έτσι κι η γραβάτα κάνει την επιστροφή της. Στον κόσμο της μόδας, από την Hermès μέχρι τις βιτρίνες της Jermyn Street, οι πωλήσεις γραβατών αυξάνονται. Όχι γιατί ξαναγύρισε στο γραφείο· αλλά γιατί το ανδρικό ντύσιμο, όσο περιορισμένο κι αν είναι, έχει ανάγκη από μια λεπτομέρεια που να ξεχωρίζει. Και η γραβάτα, ως ίσως η μόνη επιτρεπτή «πολυτέλεια» στην αυστηρή γκαρνταρόμπα του άνδρα, μετατρέπει το ντύσιμο σε δηλωτική πράξη.

Όπως αποτυπώθηκε και στην ταινία Legend με τον Τομ Χάρντι, η γραβάτα ήταν πάντα ένα αξεσουάρ κυριαρχίας. Στο σήμερα, φαίνεται να αλλάζει αυτό!

Ο αείμνηστος φιλόσοφος Ρότζερ Σκρούτον είχε γράψει πως η ομορφιά δεν είναι χρηστική· έχει αξία καθαυτή. Κάπως έτσι το έγραψε και ο Όσκαρ Γουάιλντ. Έτσι και η γραβάτα: δεν ζεσταίνει, δεν προστατεύει, δεν κουβαλάει αντικείμενα, απλώς υπάρχει. Και μερικές φορές, αυτό αρκεί.

Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν. Αν υπάρχει ένα στοιχείο στο ανδρικό ντύσιμο που μπορεί ακόμη να λειτουργεί σαν προσωπική δήλωση, σαν πολιτισμικός δείκτης, σαν ψίθυρος ιστορικής συνέχειας: αυτή είναι η γραβάτα. Κι αν είναι να φοράμε κάτι στον λαιμό μας, ας το επιλέγουμε με φροντίδα. Γιατί, όπως και το βλέμμα ή η χειραψία, μπορεί να πει περισσότερα από όσα νομίζουμε.

Διαβάστε ακόμη: Οι στυλάτοι της εβδομάδας

TAGS :

άνδρας γραβάτα ρουχο

x

Ακολουθήστε το Andro στο Facebook