Από τα χέρια του Μενέλαου Κυρλίδη πέρασαν οι περισσότεροι μεγάλοι ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και όπως είναι φυσικό έχει πολλά να θυμάται.
Ως το τελευταίο… παιδί των κινηματογραφιστών της θρυλικής Φίνος Φιλμ ο Μενέλαος Κυρλίδης μεγαλούργησε στο πλευρό του τεράστιου δασκάλου του Νίκου Καβουκίδη, δημιουργώντας έτσι τον δικό του μύθο πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες στον κινηματογράφο δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς.
Συνεργάστηκε με την Ελλη Λαμπέτη, τον Νίκο Κούρκουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Τζένη Καρέζη, τον Κώστα Καζάκο και όλα τα υπόλοιπα ιερά τέρατα του ελληνικού σινεμά και μιλώντας στην Espresso γύρισε τον χρόνο πίσω.
Δουλέψατε με την Αλίκη;
Οχι, ποτέ. Δούλεψα όμως σχεδόν με όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Κυρίως με τον Κούρκουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Νίκου Φώσκολου. Κάναμε διθυραμβικές ταινίες. Θυμάμαι, ας πούμε, το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» πόση δυσκολία είχε να το γυρίσουμε. Γιατί είχε και πολλά νυχτερινά γυρίσματα. Και σχεδόν όλα εξωτερικά γυρίσματα. Και τότε, για να γυρίσουμε μια ταινία, έπρεπε να έχουμε και την Αστυνομία κοντά μας, να απωθεί τον κόσμο που συγκεντρωνόταν για να απολαύσει αυτά τα ιερά τέρατα. Μιλάμε, ο κόσμος τούς είχε λατρεία.
Μιλάμε για σταρ δηλαδή…
Οπως το λες: σταρ. Ο Κούρκουλος, ο Αλεξανδράκης, ο Παπαγιαννόπουλος και πολλοί ακόμα για το απλό κοινό ήταν σταρ. Αλλά ήταν σταρ χωρίς οι ίδιοι να το έχουν κατανοήσει αυτό. Αυτή ήταν η μαγεία τους. Να τους βλέπεις εσύ ως σταρ, εκείνοι όμως να είναι ταπεινοί. Ας πούμε για την Καρέζη που παραληρούσαν όλοι, εκείνη έπαιζε τάβλι κάθε μέρα στα διαλείμματα με τους τεχνικούς.
Ποιος ήταν ο πιο μεγάλος σταρ απ’ όλους όσους γνωρίσατε εσείς;
Νομίζω ο Κούρκουλος. Το είχε μέσα του να είναι σταρ. Ο Αλεξανδράκης ήταν ο πιο ταπεινός άνθρωπος που μπορούσες να γνωρίσεις στον ελληνικό κινηματογράφο. Γλυκύτατος ηθοποιός, γεμάτος ευγένεια.
Όλοι αυτοί οι ηθοποιοί είχαν τουπέ ή ήταν χαμηλών τόνων;
Χαμηλών τόνων όλοι τους, αξιόλογοι, με ήθος, αξίες και πολύ μορφωμένοι οι περισσότεροι. Και το κυριότερο: Ακουγαν πάντα τους σκηνοθέτες τους. Στρατιώτες σε κάθε τους βήμα.
