Ως βιοτικό επίπεδο ορίζεται όχι μόνο η υλική, αλλά και η πνευματική και πολιτιστική στάθμη της ζωής των κατοίκων μιας χώρας, ή το επίπεδο ποιότητας και ευημερίας της ζωής του ανθρώπου γενικότερα.
Το γεγονός ότι όταν στη χώρα μας όσοι μιλούν για “βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων” αναφέρονται με όρους καθαρά οικονομικούς – όπως μισθοί, εισοδήματα, αγοραστική δύναμη, δαπάνες, κόστος διαβίωσης, ΑΕΠ κ.λπ – αυτό και μόνο καταδεικνύει πόσο ανύπαρκτη είναι η λέξη “κουλτούρα” στην Ελλάδα, και ότι η πνευματική και πολιτιστική στάθμη της ζωής των Ελλήνων είναι στον εντελώς πάτο! (το είπα ευγενικά…)
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Η Ελλάδα με την Τουρκοκρατία έχασε, ειδικά στην τέχνη της μουσικής, μια εκπληκτική ανάπτυξη που έλαβε χώρα σε Ευρώπη, Βαλκάνια, και Ρωσία, έναν ολόκληρο κύκλο ζωής και περιόδων – Αναγέννηση, μπαρόκ, προκλασσική και κλασσική. Κι ενός κακού δοθέντος, χωρίς τις βάσεις αυτές, έχασε και μετά την απελευθέρωση την ρομαντική και κατόπιν την σύγχρονη περίοδο, παραμένοντας εγκλωβισμένη στα ακούσματα των αμανέδων και δημοτικών τραγουδιών.
Μετά την απελευθέρωση, η ελληνική ελίτ κράτησε την κλασσική μουσική για πάρτη της, αφήνοντας τον λαουτζίκο στην μοίρα των δικών του ακουσμάτων, που στη συνέχεια εμπλουτίστηκε με την υποκουλτούρα του ρεμπέτικου των νταβατζήδων και χασικλήδων, για να έρθει αργότερα η μουσική “σκυλάδικου” και να δέσει το γλυκό.
Κι όλη αυτή η καθόλου τυχαία πολιτική, έχει τη φιλοσοφία της στον “Άρτον και θεάματα”, μια έκφραση που υποδηλώνει την εξαθλίωση ενός λαού, ο οποίος αρκείται στις εφήμερες απολαύσεις και διασκεδάσεις που του παρέχει η άρχουσα τάξη προκειμένου να τον κρατά σε ένα κατώτερο επίπεδο πνευματικής εξέλιξης, αισθητικής, αλλά και πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Και πάμε τώρα μια βόλτα στην Αγία Πετρούπολη, όπου παραμένω για ελάχιστες (δυστυχώς) ακόμα μέρες;
Η Ρωσία έχει τη δική της πονεμένη Ιστορία – από την τσαρική εποχή, την επανάσταση, τη δημιουργία του σοβιετικού καθεστώτος, την περεστρόικα, πίσω στον καπιταλισμό και τώρα τον πόλεμο.
Τίποτα, μα τίποτα απ’ όλα αυτά όμως, δεν σταμάτησαν την πολιτιστική ανάπτυξη αυτής της χώρας, και ειδικά εδώ στην Αγία Πετρούπολη, που θεωρείται η πολιτιστική πρωτεύουσα της χώρας!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ούτε καν στη διάρκεια της περεστρόικα, που ο κόσμος δεν είχε μια πατάτα να ρίξει στο τσουκάλι του, κι ένα κούτσουρο στη σόμπα, στη βαρυχειμωνιά. Με το τελευταίο ρούβλι πήγαιναν όπερα και μπαλέτο, και κατάφερναν να βρουν ένα ακόμα για να αγοράσουν ένα λουλούδι στον/ην σολίστα!
Κι όσο είμαι εδώ και γυρνάω σε μουσεία και συναυλίες, βλέπω εκεί ευγενικούς (παιδεία) και καλοντυμένους (αισθητική) ανθρώπους, κάθε ηλικίας – από μικρά παιδιά κι εφήβους, μέχρι γέρους με μπαστουνάκια που… δεν χόρτασαν, φαίνεται. Η κουλτούρα δεν είναι κάτι που χορταίνεται, είναι σαν το οξυγόνο, το θες τώρα, το θες συνέχεια, είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση.
Τρεις με τέσσερις συναυλίες τη μέρα γίνονται μόνο από το Μαρίνσκι
Θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Γυναίκα νέα, με τιάρα που γράφει “Σήμερα έχω γενέθλια” τα “γλέντησε” όχι σε εστιατόριο, μπαράκι, πάρτι, αλλά στη συναυλία της Φιλαρμονικής της Πετρούπολης όπου έπαιζε η Κρατική Ορχήστρα Ρωσίας, μια πλήρης ορχήστρα που, αντί για τα γνωστά έγχορδα, έχει νυκτά παραδοσιακά έγχορδα (μοντολίνα, μπαλαλάικες, σαντούρια κ.λπ).
Να σε πάρω μια φωτογραφία; τη ρώτησα. Γιατί; με ρωτά κι εκείνη. Για να την δείξω στους Έλληνες, της λέω, πώς γιορτάζει μια νέα γυναίκα εδώ τα γενέθλια της. Δέχτηκε, αλλά πρότεινε να φωτογραφηθούμε παρέα.
Βέβαια, εμείς ως πολιτιστικά κέντρα, θεωρούμε αυτά και όπως τα όρισε ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος: τα σκυλάδικα.
Μουσεία, γκαλερί, συναυλίες, όπερες, είναι για την ελίτ, και η Ακρόπολη για τους τουρίστες.
Τα σόσιαλ μίντια, όπως και τα ανοικτά σχόλια στις ιστοσελίδες, είναι για να βριζόμαστε αναμεταξύ μας ή να λούζουμε τον αρθρογράφο. Ρίξτε πράμααα! Αντέχω!
Αύριο πάω μπαλέτο…
