Καλεσμένος στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» ήταν ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ο οποίος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο που έπαιξαν στα πρώτα βήματα της καριέρας του, η γιαγιά του Κατίνα Παξινού και ο παππούς του, Αλέξης Μινωτής.
«Πολύ δύσκολη η κληρονομιά, ασήκωτη (σ.σ. των ονομάτων της Κατίνας Παξινού και του Αλέξη Μινωτή). Κατ’ αρχάς το αντιμετώπισαν οι απ’ έξω με μεγάλη δυσπιστία διότι είμαστε και αδέκαστοι. «Ποιος ξέρει τι μέσον έχει αυτός, που έχει την Παξινού» αν και βέβαια εγώ την Παξινού δεν την είχα γιατί, όταν βγήκα στο θέατρο, η Παξινού δεν υπήρχε και με τον παππού μου δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις. Αυτό το παρέβλεπαν όμως αυτοί οι οποίοι έλεγαν πως είχα τόσα φοβερά μέσα. Εγώ πρέπει να πω ότι, ό,τι έκανα, το έκανα μόνος μου. Χωρίς βοήθεια», είπε αρχικά ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.
Στη συνέχεια ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος πρόσθεσε:
«Όπως όλοι οι νέοι ηθοποιοί, ξεκίνησα και εγώ να παίζω τους μεγάλους δραματικούς ρόλους αλλά δεν ήμουν καλός και δεν τα κατάφερνα. Ήμουν πολύ σφιγμένος, πολύ αγχωμένος, κουβαλούσα αυτό το βάρος των ονομάτων. Μεγάλο βάρος, δεν ήταν καθόλου διευκολυντικό. Τώρα πως είναι η ζωή, ένα περίεργο πράγμα, διότι ήμουν εγγονός μεν της Παξινού και του Μινωτή, στην καριέρα μου η Παξινού δεν έπαιξε κανέναν ρόλο γιατί δεν υπήρχε, ο Μινωτής όμως έπαιξε».
«Όταν έφυγε η Παξινού από την ζωή, τα χαλάσαμε για τους λόγους τους γνωστούς. Για τα κληρονομικά θέματα. Όλα τα χρήματα τα δικά του και της Παξινού τα δώρισε στην τράπεζα, απίστευτα πράγματα. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα όμως έπεσαν λυτοί και δεμένοι να τα ξαναφτιάξουμε. Έκανε αυτός το πρώτο βήμα, γιατί εγώ ήμουν νέος και επαναστάτης, όταν με πήρε τηλέφωνο και με προσέλαβε στο Εθνικό θέατρο. Έπαιξα 24 έργα σε πέντε χρόνια, μεγάλο σχολείο αλλά πιστεύω ότι δεν ήμουν καλός», εξομολογήθηκε.
«Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν… δεν ξανατσακωνόμασταν για τα συνδικαλιστικά με τον Μινωτή. Ήμουν νέος, αριστερός και αυτά αλλά μετά συνήλθα. Στην αρχή όμως ήμουν αριστερός, κάναμε απεργίες και διάφορα και με έδιωξε. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό και μου έκανε καλό μέσα στην απογοήτευση», κατέληξε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.
