Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Η σκηνοθεσία είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Μου αρέσει να είμαι πίσω από τα φώτα. Η στιγμή ειδικά που ο συμπαίκτης μου παίζει, αυτό που κρυφά από όλους έχουμε συμφωνήσει να συμβεί κι εκείνη την ώρα το αποκαλύπτει απλόχερα, είναι μαγική για μένα» αναφέρει μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα η Φένια Προβελεγγίου με αφορμή την παράστασή της «Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω», εμπνευσμένη από την τέταρτη πράξη του «Γλάρου» του Άντον Τσέχωφ, στο Pεκτιφιέ [Κωνσταντινουπόλεως 119, Βοτανικός].
Η πολυτάλαντη καλλιτέχνις, ηθοποιός και σκηνοθέτις σε όλες τις ιδιότητές της το βασικό χαρακτηριστικό και η μεγαλύτερη ώθησή της για δημιουργία, είναι η αγάπη της για το θέατρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Η Φένια Προβελεγγίου αποκάλυψε τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Μιλήστε μας για σας. Πώς ασχοληθήκατε με το θέατρο και τη σκηνοθεσία;
Με το θέατρο με θυμάμαι να ασχολούμαι μια ζωή. Πάντα στις μαζώξεις σε σπίτια φτιάχναμε θεατρικά με τα άλλα παιδιά. Θεατρικά που αργότερα το βράδυ, τα παρουσιάζαμε φυσικά στους γονείς μας. Εμείς πιστεύαμε ότι είχαν μεγάλη επιτυχία και ότι τα παρακολουθούσαν με μεγάλη χαρά. Από τι τους κόβαμε άλλωστε; Από κάτι χορούς, κάτι γέλια, κάτι μπιρίμπες. Προς υπεράσπισή μας δεν βάζαμε εισιτήριο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Οπότε αργότερα, φυσιολογικά, ήρθε η Θεατρικών Σπουδών στις πανελλήνιες και έναν χρόνο αργότερα η δραματική σχολή τέχνης του Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης», σχολή με λιγότερα δίδακτρα τότε. Είχα την τύχη να δουλέψω από πολύ νωρίς. Από τα είκοσί μου, δίπλα στη δασκάλα μου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, παρέα με συμμαθητές μου, όπως τον Κατέχο Φάνη, που αισίως μετράμε δεκαεπτά χρόνια κοινής πορείας.
Η σκηνοθεσία είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Μου αρέσει να είμαι πίσω από τα φώτα. Η στιγμή ειδικά που ο συμπαίκτης μου παίζει, αυτό που κρυφά από όλους έχουμε συμφωνήσει να συμβεί κι εκείνη την ώρα το αποκαλύπτει απλόχερα, είναι μαγική για μένα.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω»
Το έργο είναι εμπνευσμένο από την τέταρτη πράξη του Γλάρου του Τσέχωφ. Πρωταγωνιστής στο δικό μας έργο, είναι ένας θίασος στην Αθήνα του σήμερα, λίγο πριν από την πρεμιέρα του, στην προσπάθειά του να ανεβάσει άλλον έναν Γλάρο. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά, σχέσεις και συμπεριφορές βγαίνουν στην επιφάνεια. Οι ήρωές μας βιώνουν τον έρωτα, την απόρριψη, τον αποχωρισμό. Χαίρονται και πληγώνονται. Και τελικά – χωρίς να συμβαίνει κάτι το συνταρακτικό, χωρίς να λέγεται κάτι πρωτόγνωρο – όλοι ταυτίζονται με τους χαρακτήρες του Γλάρου. Άλλα για τον γλάρο δε γνωρίζω.
Τι σας οδήγησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Αυτό που με ενδιέφερε να κάνω ήταν ένα πείραμα. Ένα στοίχημα που έβαλα έτσι, κρυφά. Η αίσθηση που έχω είναι, πως στον Τσέχωφ, η πλοκή των έργων του αφορά πολύ τη δομή των κοινωνικών ομάδων τους. Ήθελα λοιπόν να διαπιστώσω, αν παίρνοντας εμείς τα στάτους αυτά των χαρακτήρων της κοινωνικής ομάδας του Γλάρου και τοποθετώντας τα σε άλλο χρόνο και τόπο, εξακολουθώντας να αλληλεπιδρούν σε στενό κλειστό κύκλωμα, τι θα συνέβαινε; Θα είχαμε ίδιες ζυμώσεις και αποτελέσματα; Αυτό με παρακίνησε λοιπόν. Οπότε τοποθέτησα τους νέους αυτούς χαρακτήρες σε τόπο, χρόνο γνώριμό μου, ακούγοντας όμως και τον τρόπο του Γλάρου. Σε θέατρο.
Πόσος καιρός χρειάστηκε για να γράψετε το δικό σας έργο με αφορμή τον Γλάρο του Τσέχωφ;
Μα δεν κατάφερα να γράψω και ποτέ. Το είδα γραμμένο ως έργο από τη βοηθό μου Κέλλυ Καλογιάννη, δύο εβδομάδες πριν ανέβουμε. Ολόκληρη τη δραματουργία την είχα στο κεφάλι μου και την αποκάλυπτα στους ηθοποιούς σκηνή σκηνή. Εντάξει, αυτό είναι ψέμα. Αποκάλυψα το τέλος νωρίτερα, γιατί κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τίποτα και είχαν φοβερό δίκιο. Επίσης καθώς ήθελα να στηριχθεί και στον αυτοσχεδιασμό, για να είναι όσο πιο επίκαιρο αλλά και προσωπικό, λειτουργούσαμε πολύ με καθοδηγούμενες οδηγίες, αλλά μόνο σε ότι αφορά την σχέση που πάει να χτιστεί και τη δράση στην οποία θα οδηγηθούμε. Τη διαδρομή όμως που θα ακολουθούσε ο κάθε παίκτης για να φτάσει εκεί, την είχαμε ελεύθερη να την χαράξει ο ίδιος. Θέλω να πιστεύω πως όλοι ένιωσαν δημιουργικοί επί της διαδικασίας. Για τα ανέκδοτα, φταίει μόνο ο Μπούρας.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
«Ένα θέμα για μικρό διήγημα».
Ποια η εμπειρία σας από την περίοδο των προβών;
Η σύμπραξη με αυτούς τους ανθρώπους είναι απερίγραπτη. Δεν δουλέψαμε ποτέ πολλές ώρες, δεν αράξαμε ποτέ εν ώρα πρόβας, ήμασταν συνέχεια μέσα και συνήθως όλοι πάνω στη σκηνή. Ε καλά, πολύ panic button, πολύ ζέσταμα Τάσου, πολύ ανέκδοτο Μπούρα, πολύ γαλαρία της Κρίστελ, πολύ καθιστό-όρθιο της Νάστιας, πολύ σφύριγμα και ηχητικό εφέ του Ουσίκ, πολύς χορός και ΧΑ της Δήμητρας. Και φυσικά το poker face της Κέλλυς.
Τι θα αποκομίσει κάποιος από την παράσταση;
Πως όλα έχουν ειπωθεί και θα ξανά ειπωθούν. Πως όλα ίσχυαν και τότε και τώρα και μάλλον πάντα. Πως όλα ισχύουν και για κείνον και για μένα και για αυτούς. Πως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Από το πως περνάμε τη μέρα μας στη δουλειά, μέχρι το τι σκεφτόμαστε το βράδυ πριν κοιμηθούμε.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να έχω πράγματα να πω και ανθρώπους να με ακούσουν.
Ποιες στιγμές και συνεργασίες σας ξεχωρίζετε;
Όλες, μία προς μία. Τις έκανα πολύ συνειδητά. Καμία όμως δεν θα υπήρχε και σε καμία δεν θα υπάρξω χωρίς τη Fabrica Athens, την πολυδραστική ομάδα τέχνης, που παρέα με τον Στέφανο Λώλο, τον Φάνη Κατέχο και τον Κωνσταντίνο Εξαρχόπουλο, συστήσαμε πριν 14 χρόνια. Αυτή είναι το σπίτι μας, αυτή φιλοξενεί ακόμα και αυτή την παράσταση, μέσα από αυτήν μεγαλώνουμε και επαναπροσδιοριζόμαστε.
Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν εργάζεστε;
Να παίζω με την Αλίκη και τον Νικόλα μου. Και μετά να θέλω να κοιμηθούν για να κάτσω με τον Δημήτρη και τους φίλους μου στο μπαλκόνι μου. Το πιο κρύο μπαλκόνι της Αθήνας.
Υπάρχει κάτι άλλο που ετοιμάζετε αυτή την περίοδο;
Ότι είχα να πω για τώρα το είπα με το «Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω». Επόμενο πρότζεκτ έρχεται λίγο αργότερα. το handmade and recycled theater festival της ομάδας μας, που μετράει πάνω από δέκα χρόνια ύπαρξης.
Παραστάσεις:
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο 21:15, Κυριακή 20:15
Παίζουν: Νάστια Βραχάτη, Τάσος Δέδες, Κρίστελ Καπερώνη, Δήμητρα Μάζη, Δημήτρης Μπούρας, Ουσίκ Χανικιάν.
Το Pεκτιφιέ – Κέντρο Έρευνας Μεικτών Παραστατικών Τεχνών, βρίσκεται στην καρδιά του Βοτανικού (Κωνσταντινουπόλεως 119)
