Τεχνολογία

Δεκαετίες αποδείξεων ότι τα αντικαταθλιπτικά SSRI μπορούν να προκαλέσουν μαζικούς πυροβολισμούς

Επιλογή-επιμέλεια αρθρου: Κλεάνθης Γρίβας

Aπό A Midwestern Doctor

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

30 Δεκεμβρίου 2023

 

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

▪ Τα αντικαταθλιπτικά SSRI έχουν μια ποικιλία από φρικτές παρενέργειες. Αυτά περιλαμβάνουν και το ότι μερικές φορές προκαλείται στο άτομο μια εκρηκτική αντίδραση, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ελέγχει το σώμα του, γίνεται ψυχωτικό και περιστασιακά βίαια ψυχωτικό.

▪ Κατά τη διάρκεια αυτών των ψυχωτικών καταστάσεων, τα άτομα μπορεί να έχουν εξωσωματικές εμπειρίες ότι ασκούν θανατηφόρα βία είτε στον εαυτό τους είτε σε άλλους

▪ Όπως αποδείχθηκε, αυτή η βίαιη συμπεριφορά (και οι συχνές αυτοκτονίες που την ακολουθούν) παρατηρήθηκαν σε όλες τις κλινικές δοκιμές των αντικαταθλιπτικών SSRI, αλλά αποσιωπήθηκαν από τους κατασκευαστές τους με τη συνέργεια των ρυθμιστικών αρχών των φαρμάκων (π.χ. FDA)

▪ Μόλις εισήλθαν στην αγορά τα αντικαταθλιπτικά SSRI, σημειώθηκε ένα κύμα αυτοκτονιών και ανείπωτων πράξεων βίας.

▪ Δυστυχώς, η ιδέα ότι τα αντικαταθλιπτικά SSRI θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάτι από όλα αυτά, αντιμετωπίζονταν πάντα ως «θεωρία συνωμοσίας» ή ως «λανθασμένη συσχέτιση αιτίου και αποτελέσματος», επειδή πολύ λίγοι γνωρίζουν το πλήθος των στοιχείων που συνδέουν τα αντικαταθλιπτικά SSRI με τη βίαιη και ψυχωτική συμπεριφορά – παρά το γεγονός ότι είναι τώρα υπάρχει μια προειδοποιητική ετικέτα στη συσκευασία αυτών των φαρμάκων.

Οι περισσότεροι ολιστικοί γιατροί θεωρούν τα αντικαταθλιπτικά των εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) ως ένα από τα πιο επιβλαβή φάρμακα που συνταγογραφούνται μαζικά (συνήθως βρίσκονται ανάμεσα στα πέντε κορυφαία). Ωστόσο, σε αντίθεση με τα άλλα φάρμακα, που είναι ανασφαλή και αναποτελεσματικά με σχετικά ανεκτές παρενέργειες στα άτομα που τα καταναλώνουν, τα αντικαταθλιπτικά SSRI έχουν ένα σχεδόν μοναδικό πρόβλημα — μπορούν να σκοτώσουν και άτομα που δεν τα παίρνουν.

 Σημείωση: Άλλοι κοινοί υποψήφιοι για αυτόν τον κατάλογο είναι οι στατίνες , τα ΜΣΑΦ (π.χ. ιβουπροφαίνη) και τα φάρμακα για την παλινδρόμηση οξέος (αναστολείς αντλίας πρωτονίων όπως το prilosec). Οι βλάβες και ο παραλογισμός αυτών των φαρμάκων συζητούνται εδώ , εδώ και εδώ .

Από τότε που τα αντικαταθλιπτικά SSRI εμφανίστηκαν στην αγορά, πολλοί έχουν παρατηρήσει την ασυνήθιστη συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσής τους και της βίαιης ψυχωτικής συμπεριφοράς που δεν συνάδει με τον χαρακτήρα του λήπτη, όπως οι εξαιρετικά ανησυχητικές ανθρωποκτονίες ή οι αυτοκτονίες που διαπράττονται απ’ αυτόν.

Με την πάροδο των χρόνων, συγκεντρώνονται όλο και περισσότερα στοιχεία (π.χ. μέσω μηνύσεων κατά των εταιρειών φαρμάκων) ότι τα αντικαταθλιπτικά SSRI προκαλούν ψυχωτική βία και παράλληλα, καθώς η χρήση αυτών των φαρμάκων αυξάνεται, σημειώνονται όλο και περισσότερες φρικτές δολοφονίες.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, υπάρχουν πολλά θέματα ταμπού στην ιατρική (π.χ. ότι τα εμβόλια μπορούν να προκαλέσουν νευρολογικές βλάβες στα παιδιά ). Ωστόσο, έχω διαπιστώσει ότι η μεγαλύτερη εχθρότητα των κάθε είδους με το αζημίωτο απολογητών της φαρμακοβιομηχανίας στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να πει ότι μαζικοί πυροβολισμοί μπορεί να συνδέονται με τα αντικαταθλιπτικά SSRI. Προσωπικά, αντιμετώπισα αρκετά επαγγελματικά προβλήματα όταν αναφέρθηκα σ’ αυτό το θέμα στο παρελθόν.

Ένα από τα πρώτα άρθρα που έγραψα στο Substack ( στις 27-5-2022 ) αφορούσε αυτό το θέμα. Έγινε viral και από τότε έχω παρατηρήσει ότι σταδιακά υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μιλήσουν γι’ αυτό.

Αυτό το αποδίδω στο τρέχον πολιτικό κλίμα: η προεδρία Τραμπ και οι εντολές για τα εμβόλια-βιόπλα έχουν κάνει τους συντηρητικούς πολύ πιο πρόθυμους να αμφισβητήσουν τα μεγάλα ΜΜΕ και Big  Pharma).

Δύο μήνες αργότερα ( στις 25-7-2022 ), ο Tucker Carlson συζήτησε στην εκπομπή του αυτό το θέμα ταμπού. [Σύνδεσμος βίντεο] – Σημείωση: Μπορείτε να δείτε ολόκληρη την εκπομπή εδώ .

Μετά απ’ αυτό, μίλησαν για αυτό το θέμα και άλλοι εξέχοντες συντηρητικοί (π.χ. η βουλευτής Marjorie Taylor Greene). Αντίθετα, αυτό που χαρακτηρίζονταν ως «υστερία κατά των SSRI» έχει γίνει σημείο συζήτησης των Δημοκρατικών (π.χ. δείτε αυτό το άρθρο της Huffington Post και το άρθρο του του Slate )  — χαρακτηρισμοί που υποπτεύομαι ότι οφείλονται στα υψηλά ποσοστά χρήσης ψυχιατρικών φαρμάκων μεταξύ των Δημοκρατικών και στο γεγονός ότι η Big Pharma χρηματοδοτεί το Δημοκρατικό κόμμα.

Ευτυχώς, αυτές οι επιθέσεις δεν απέδωσαν και οι κίνδυνοι των βιαιοτήτων λόγω των αντικαταθλιπτικών SSRI έγιναν σταδιακά πιο αποδεκτοί και τώρα πια μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτούς (π.χ. ο Robert F. Kennedy Jr. αναφέρθηκε σ’ αυτούς κατά τη διάρκεια της προεδρικής του εκστρατείας και δεν υπαναχώρησε όταν διατυπώθηκαν επικρίσεις γι’ αυτή την αναφορά του).

Κάθε φορά που σημειώνεται ένας μαζικός πυροβολισμός, επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο (“πρέπει να απαγορεύσουμε όλα τα όπλα” και “πρέπει να έχουμε περισσότερες φροντίδες ψυχικής υγείας” – δηλαδή «ψυχοφάρμακα για όλους»). Ευτυχώς, αυτό το σενάριο χάνει διαρκώς την ελκυστικότητά του και τα αντικαταθλιπτικά SSRI αναφέρονται όλο και πιο συχνά κάθε φορά που σημειώνεται ένας μαζικός πυροβολισμός.

Πρόσφατα ο Matt Walsh έκανε επίσης μια εκπομπή γι’ αυτό το θέμα, το οποίο το είδαν εκατομμύρια άνθρωποι, όπως και την εκπομπή του Tucker Carlson. [Σύνδεσμος βίντεο – Μπορείτε να δείτε ολόκληρη την εκπομπή του εδώ ]

Έχοντας παρακολουθήσει αυτό το παιχνίδι για δεκαετίες, μου είναι δύσκολο να περιγράψω το πόσο μνημειώδη αλλαγή αποτελεί αυτή η νεοαποκτημένη επίγνωση των κινδύνων των αντικαταθλιπτικών SSRI.

Το μόνο συγκρίσιμο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ γι’ αυτό, τα εμβόλια της παιδικής ηλικίας για τα οποία πολλοί άνθρωποι είναι τώρα ανοιχτοί στο να εξετάσουν τους κινδύνους τους— κάτι που χρειάστηκε ένας αιώνας για να ευαισθητοποιηθεί το κοινό (π.χ. οι φίλοι μου που τόλμησαν να μιλήσουν στη δεκαετία του 1980 και του 1990 για την ασφάλεια των εμβολίων, περιθωριοποιήθηκαν σχεδόν πλήρως, και μου φαίνεται απίστευτο το πόσο έχει αλλάξει η δεκτικότητα του κοινού σε σχέση μ’ αυτό το ζήτημα τα τελευταία χρόνια).

Συσχέτιση ή αιτιότητα;

Ένα από τα πιο κοινά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για την απόρριψη της σύνδεσης μεταξύ των αντικαταθλιπτικών SSRI και της ψυχωτικής βίας είναι ότι «τα άτομα που είναι ψυχικά άρρωστα είναι πιο πιθανό να παίρνουν ψυχοφάρμακα», επομένως η «συσχέτιση» μεταξύ ψυχοφαρμάκων και ψυχωτικής βίας είναι απλώς προϊόν μιας προ-υπάρχουσας ψυχικής ασθένειας και θα είχε συμβεί ανεξάρτητα απ’ αυτά.

Ωστόσο, ο ισχυρισμός «η συσχέτιση δεν συνιστά αιτιώδη συνάφεια» πάσχει από μερικά σημαντικά προβλήματα:

▪ Πρώτον, υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνδέουν τη χρήση των αντικαταθλιπτικών SSRI με την εκδήλωση ψυχωτικής βίας. Σ’ αυτά τα στοιχεία, συμπεριλαμβάνονται τα δεδομένα των κλινικών δοκιμών του παρασκευαστή που αποκρύφθηκαν από το κοινό. Δεδομένου ότι αυτά τα στοιχεία δεν καλύφθηκαν στην παρουσίαση του Tucker ή του Walsh, θα αποτελέσουν το επίκεντρο του παρόντος άρθρου.

▪ Δεύτερον, υπάρχει μια προειδοποίηση κινδύνου (μαύρου κουτιού) για τα αντικαταθλιπτικά SSRI ότι αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας, κάτι που μπορεί να είναι δυνατό μόνο εάν υπάρχει πράγματι κάποιος βαθμός αιτιώδους συνάφειας.

▪ Τρίτον, αυτές οι εκδηλώσεις ψυχωτική βίας είναι εντελώς ασύμβατες με τον χαρακτήρα των ατόμων που τα διαπράττουν, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, αναφέρουν μια παρόμοια (και ανησυχητική) περιγραφή αυτού που βίωσαν πριν και κατά τη διάρκεια του μαζικού πυροβολισμού.

Σημείωση: Η Big Pharma, που χρηματοδοτεί τον ρυθμιστικό οργανισμό (την FDA) που υποτίθεται ότι την ελέγχει, πάλεψε με νύχια και με δόντια για δεκαετίες για να αποτρέψει την προσθήκη προειδοποίησης κινδύνου στα αντικαταθλιπτικά SSRI. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται εν μέρει στα κέρδη που βγάζουν από αυτά τα φάρμακα (που προς το παρόν οι πωλήσεις τους ανέρχονται περίπου σε 40 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως).

Σε κάθε περίπτωση, η Glaxo πιεζόμενη, τελικά ανάλυσε πάλι τα στοιχεία και το 2006 πρόσθεσε στο ένθετο του Paxil την επισήμανση ότι: «μεταξύ ενηλίκων όλων των ηλικιών με κατάθλιψη, η συχνότητα αυτοκτονικής συμπεριφοράς ήταν υψηλότερη σε ασθενείς που πήραν Paxil σε σύγκριση με εκείνους που πήραν το placebo». Συγκεκριμένα ήταν 6,7 φορές υψηλότερη.

Εποχή των αντικαταθλιπτικών SSRI

Οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) έχουν βασικό μηχανισμό δράσης παρόμοιο με την κοκαΐνη.

▪ Οι SSRI μπλοκάρουν την επαναπρόσληψη σεροτονίνης,

▪ Οι SNRI μπλοκάρουν την επαναπρόσληψη της σεροτονίνης και της νορεπινεφρίνης

(εφεξής, τα SSRI και τα SNRI, θα αναφέρονται ως τα SSRI).

▪ Η κοκαΐνη μπλοκάρει την επαναπρόσληψη της σεροτονίνης, νορεπινεφρίνης και ντοπαμίνης .

Τα SSRI (και τα SNRI) χρησιμοποιήθηκαν αρχικά ως αντικαταθλιπτικά, στη συνέχεια σταδιακά η χρήση τους επεκτάθηκε και για άλλες ενδείξεις. Το πρώτο αντικαταθλιπτικό SSRI, το Prozac, εισήλθε στην αγορά το 1988, και γρήγορα καταγγέλθηκε ως ιδιαίτερα επικίνδυνο φάρμακο. Στα πρώτα 9 χρόνια από την κυκλοφορία του, η FDA είχε λάβει 39.000 αναφορές παρενεργειών του Prozac, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο φάρμακο.

Στις αναφορές των παρενεργειών του Prozac, περιλαμβάνονταν: εκατοντάδες αυτοκτονίες, φρικτά βίαια εγκλήματα, εχθρότητα και επιθετικότητα, ψύχωση, σύγχυση, διαστρεβλωμένη σκέψη, σπασμοί, αμνησία, εγκεφαλικά επεισόδια, μια αίσθηση ότι ο εγκέφαλός λειτουργεί πιο σωστά και σεξουαλική δυσλειτουργία (η μακροχρόνια ή η μόνιμη σεξουαλική δυσλειτουργία είναι μια από τις πιο συχνά αναφερόμενες παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών, κάτι που είναι ειρωνικό δεδομένου ότι το φάρμακο υποτίθεται ότι σας κάνει λιγότερο, όχι περισσότερο καταθλιπτικό). Γνωρίζουμε ότι το άγχος και η ακαθησία δημιουργούν ένα αίσθημα απελπισίας, και η απελπισία μπορεί να οδηγήσει σε σκέψεις αυτοκτονίας.

Οι ανθρωποκτονίες υπό την επίδραση των αντικαταθλιπτικών SSRI είναι συχνές. O ιστότοπος https://web.archive.org  έχει συγκεντρώσει χιλιάδες τεκμηριωμένα περιστατικά. Από όσο γνωρίζω σε όλες τις περιπτώσεις μαζικών πυροβολισμών σε σχολεία (και, εφόσον ήταν δυνατό να γνωρίζουμε το ιατρικό ιστορικό του δράστη), αποδεικνύονταν ότι ο δράστης έπαιρνε ένα ψυχιατρικό φάρμακο που ήταν γνωστό ότι προκαλούσε αυτές τις αλλαγές συμπεριφοράς. (υπάρχουν πιθανότατα μερικές εξαιρέσεις).

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η ιδέα ότι «τα αντικαταθλιπτικά SSRI προκαλούν μαζικούς πυροβολισμούς» αντιμετωπίζεται με χλεύη και εχθρότητα, που δεν διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το 2020 καθένας που αμφισβήτησε το κυρίαρχο αφήγημα ότι «τα εμβόλια κατά του COVID-19 ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά».

Και στις δύο περιπτώσεις – τα αντικαταθλιπτικά και τα «εμβόλια»-Covid – το επιχείρημα για την αντίκρουση κάθε κριτικής τους, ήταν πάντα ο ισχυρισμός ότι «η συσχέτιση δεν είναι αιτιώδης συνάφεια» (π.χ. η νεαρή υγιής γυναίκα που είχε θανατηφόρο καρδιακό επεισόδιο αμέσως μετά το εμβόλιο μπορεί να της είχε συμβεί έτσι κι αλλιώς. (!!!). Αλλά, όταν παρουσιάζονται στοιχεία που ενισχύουν την ενοχοποίηση των αντικαταθλιπτικών, αυτά αγνοούνται συστηματικά.

Υπάρχουν πολλά σοβαρά προβλήματα με τα ψυχιατρικά φάρμακα, αλλά το παρόν άρθρο θα επικεντρωθεί αποκλειστικά στην τάση τους να προκαλούν φρικτά βίαια εγκλήματα, κάτι που ήταν γνωστό στις φαρμακευτικές εταιρείες και στην FDA, πολύ πριν διατεθούν στο κοινό.

Σημείωση: Ένα σημαντικό μέρος αυτού του άρθρου προήλθε από το βιβλίο Deadly Psychiatry and Organized Denial του Peter C. Gøtzsche (το οποίο βασίζεται στην κριτική δουλειά που έκανε ο Peter Breggin για να διαυγάσει αυτό το ζήτημα). Σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα γι’ αυτό το θέμα, συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσουν το βιβλίο του Peter Gøtzsche.

Σε όποιον διαβάζει αυτό το άρθρο και παίρνει αντικαταθλιπτικά SSRI ή SNRI και θέλει να τα διακόψει, θα ήθελα να ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να ΜΗ τα σταματήσει ξαφνικά αλλά μετά από σταδιακή μείωση της δόσης, σε συνεργασία με έναν επαγγελματία που έχει εμπειρία σε αυτόν τον τομέα.

Αυτά τα εθιστικά φάρμακα προκαλούν πολύ ισχυρά συμπτώματα στέρησης, όπως που έχουν πει πολλοί από τους αναγνώστες μου. Το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καταστροφικών γεγονότων (π.χ. αυτοκτονία ή μαζική δολοφονία) που ακολούθησαν την απότομη διακοπή ενός αντικαταθλιπτικού SSRI.

Ωστόσο, επειδή οι γιατροί που μπορούν να σας βοηθήσουν να αποσυρθείτε με ασφάλεια από ένα SSRI είναι δύσκολο να βρεθούν, ετοιμάσαμε έναν οδηγό για την (απίστευτα άδικη) διαδικασία απόσυρσης που μπορείτε να δείτε στο δεύτερο μισό αυτού του άρθρου .

Σημείωση: Πολλές από τις ιστορίες που θα αναφέρω σ’ αυτό το άρθρο είναι παρόμοιες με αυτές που έχω λάβει από πολλούς αναγνώστες (π.χ. δείτε τα σχόλια στο πρώτο άρθρο , στο  δεύτερο άρθρο , στο τρίτο άρθρο και στο τέταρτο άρθρο μαζί με πολλά σχόλια στο Twitter) — τα οποία, πιστεύω ότι υπογραμμίζουν το πόσο συνηθισμένες είναι οι βλάβες από τα αντικαταθλιπτικά SSRI.

 Ακαθησία

Ένας από τους συγγενείς μου μεγάλωσε σε μια μεγάλη πόλη κατά τη διάρκεια ενός ιδιαίτερα άσχημου κύματος εγκληματικότητας. Μία από τις πιο αξιοσημείωτες αναμνήσεις του από εκείνη την εποχή ήταν να σηκώνει το βλέμμα και “να βλέπει” έναν άνδρα που φώναζε “τα μυρμήγκια προσπαθούν να με πάρουν”, να δένει μανιωδώς τα σεντόνια μεταξύ τους (για να μπορέσει να φύγει από το μπαλκόνι του), καθώς ένοπλοι άντρες έτρεχαν προς το μέρος του.

Ο συγγενής μου απομακρύνθηκε τρέχοντας από την περιοχή για να αποφύγει τον πυροβολισμό, αλλά από τη σύντομη ματιά που έριξε στον φυγάδα, ήταν σχεδόν βέβαιος ότι ο άντρας έπαιρνε μεγάλη ποσότητα κοκαΐνης και ότι αντιμετώπιζε παρενέργειες του τύπου κοκ (ή κρακ), που είναι γνωστή ως ακαθησία, μια τεκμηριωμένη παρενέργεια αυτών των φαρμάκων.

Η ακαθησία, μια ακραία μορφή ανησυχίας ορίζεται ως μια ψυχοκινητική διαταραχή κατά την οποία κάποιος είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει ακίνητος. Ο ορισμός αυτός παραλείπει να αναφέρει ότι η ακαθησία είναι απίστευτα δυσάρεστη στο βαθμό που πολλά άτομα που την βιώνουν συχνά αυτοκτονούν ή ανθρωποκτονούν (ή και τα δύο). Μία από τις πρώτες αναφορές από ασθενείς με ακαθησία που προκαλείται από φάρμακα αφορούσαν αυξημένα αισθήματα παραξενιάς, που εκφράζονται με δηλώσεις όπως «δεν νιώθω τον εαυτό μου» ή «φοβάμαι κάποιες από τις ασυνήθιστες παρορμήσεις που έχω».

Από τότε που τα αντικαταθλιπτικά συνδέθηκαν με την αύξηση των αυτοκτονιών σε νεαρούς εδώ και πάνω από 10 χρόνια, σε όλα τα αντικαταθλιπτικά (συμπεριλαμβανομένου και του Paxil της Glaxo Smith Kline), μπαίνει μία προειδοποίηση στη συσκευασία, που ενημερώνει ότι «αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονικών σκέψεων και συμπεριφορών – αυτοκτονία, απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμό ή αυτοκτονικό ιδεασμό – σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες».

Η ακαθησία είναι πολύ πιο συχνή από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι. Για να μοιραστώ ένα προσωπικό ανέκδοτο — κατά καιρούς συζητάω αυτό το θέμα με φοιτητές ιατρικής και μερικοί μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι είχαν προηγουμένως βιώσει ακαθησία μετά από χρήση ψυχιατρικού φαρμάκου και ήταν τόσο βασανιστική που σε κάποιους προκάλεσε την επιθυμία να αυτοκτονήσουν.

Η ακαθησία (και η ψύχωση) είναι γνωστές παρενέργειες της κοκαΐνης, της μεθαμφεταμίνης, των αντικαταθλιπτικών SSRI, των αντιψυχωσικών και των διεγερτικών φαρμάκων που δίνονται συνήθως στη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).

Ωστόσο, ενώ τα κοινά ερεθίσματα έχουν εντοπιστεί, ο πραγματικός μηχανισμός για την ακαθησία εξακολουθεί να είναι ελάχιστα κατανοητός και θεωρείται ότι προκύπτει από αλλαγές στο κέντρο του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην κίνηση. Αυτές οι αλλαγές συμπεριφοράς είναι τόσο ασυνήθιστες και ενοχλητικές που συχνά περιγράφονται απλώς ως το άτομο που φαίνεται να είναι δαιμονισμένο.

 Σημείωση: Πολλοί ασθενείς (με ή χωρίς ακαθησία) με τους οποίους μίλησα που είχαν άσχημες αντιδράσεις στα SSRI, μου δήλωσαν ότι ένιωθαν σαν κάποιο είδος σκοτεινής δύναμης να προσπαθούσε να καταλάβει το σώμα τους.

Από τη δική μου εξερεύνηση αυτού του θέματος, έχω παρατηρήσει ότι ορισμένα άτομα με δηλητηρίαση από κοκαΐνη (δεν έχω ακόμη εξετάσει έναν ασθενή με άλλα φάρμακα που εμφανίζει ακαθησία) έχουν μια χαρακτηριστική (συχνά πορώδη) διαταραχή στο βιοηλεκτρικό τους πεδίο, η οποία ενώ πολύ πολύπλοκο να περιγραφεί, μοιάζει με «ξέφρενα μυρμήγκια που τρέχουν σε όλο το σώμα» και θεωρητικά θα μπορούσε να εξηγήσει μέρος της εμπειρίας της ακαθησίας.

Καθώς αυτή η ιδέα περιέχεται σε ένα ιατρικό μοντέλο στο οποίο δεν αποδίδουν σημασία οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας, ήταν δύσκολο για μένα να αξιολογήσω την εγκυρότητα αυτής της υπόθεσης. Συνάντησα μερικούς άλλους συναδέλφους που έκαναν την ίδια παρατήρηση, και αυτό έγινε αντικείμενο περιοδικών συζητήσεων μεταξύ μας, καθώς πιστεύουμε ότι υπάρχει σημαντική αξία στην ανάπτυξη ενός μοντέλου που να μπορεί να εξηγήσει αυτήν την αινιγματική κατάσταση.

Για να δείτε πόσο περίπλοκες είναι οι συμπεριφορές που παρατηρούνται στους καταναλωτές SSRI, εξετάστε αυτήν την αλληλογραφία από έναν κλινικό ερευνητή στη Pfizer:

Το πιο σημαντικό, λάβετε υπόψη την απάντηση της Pfizer:

Πριν από μια εβδομάδα, ενημερώθηκα για μια από τα πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτού του φαινομένου που έχω συναντήσει, όταν ένας 20χρονος με όλα τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού πυροβολητή, μπήκε κρυφά τη νύχτα σε ένα λούνα παρκ στο Βόρειο Κολοράντο:

«Ο ύποπτος ήταν βαριά οπλισμένος με ημιαυτόματο τουφέκι και ημιαυτόματο πιστόλι και πολλούς γεμάτους γεμιστήρες και για τα δύο όπλα. Φορούσε θωράκιση σώματος. Επιπλέον, ανακαλύφθηκαν πολλαπλοί αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί (IED) σε ένα όχημα που σχετίζεται με τον ύποπτο. Το γραφείο του σερίφη δήλωσε ότι ενώ η έρευνα για το περιστατικό ήταν σε εξέλιξη, “δεδομένης της ποσότητας όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών μηχανισμών που βρέθηκαν, ο ύποπτος θα μπορούσε να είχε πραγματοποιήσει μια επίθεση καταστροφικών διαστάσεων στην κοινότητά μας”».

Ο ύποπτος άφησε ένα αξιοσημείωτο μήνυμα: «Στον τοίχο του μπάνιο όπου ανακαλύφθηκε ο Barajas Medina, ήταν γραμμένα τα μηνύματα ‘Δεν είμαι δολοφόνος’ και ‘Θέλω απλώς να μπω στις σπηλιές’», επιβεβαίωσε εκπρόσωπος της αστυνομίας στο Newsweek.

Σημείωση: Όπως και πολλοί άλλοι δράστες μαζικών πυροβολισμών, αυτές οι ενέργειες ήταν εντελώς ασύμβατες με τον χαρακτήρα του Barajas. Ο αδερφός του (με τον οποίο ζούσε) είπε: «έχει χάσει το μυαλό του… δεν γνωρίζω να είχε καμιά σχέση με το πάρκο… δεν πίστευα ότι ήταν επικίνδυνο άτομο».

Αυτή η αφήγηση υποδηλώνει ότι τα ψυχωτικά συμπτώματα του Barajas Medina είχαν υποχωρήσεις μερικώς κατά τη διάρκεια της νύχτας, και αναγνώρισε ότι κάτι τον έσπρωχνε να πυροβολήσει, και επέλεξε να βάλει τέλος στη ζωή του για να αποτρέψει αυτό το κακό. Αυτό είναι παρόμοιο με μερικές άλλες ιστορίες που έχω ακούσει για τη βία των SSRI.

Για παράδειγμα, ο Cory Baadsgaard ανέπτυξε έντονες παραισθήσεις (και μερικές φορές δαιμονικού περιεχομένου) μετά την έναρξη της χρήσης ενός αντικαταθλιπτικού SSRI. Πήγε στο σχολείο του με ένα γεμάτο τουφέκι και πήρε ομήρους, και εν συνεχεία συνειδητοποίησε κάπως τί έκανε, παραδόθηκε στις αρχές, ανέκτησε εν μέρει τις αισθήσεις του στο γραφείο των αρχών, αλλά δεν διατηρούσε αναμνήσεις από το τι είχε συμβεί μέχρι που ξύπνησε σε ένα κελί στη φυλακή Juvenile Hall (όπου πέρασε 14 μήνες).

 Ανθρωποκτονίες Ακαθησίας

Σ’ αυτή την ενότητα θα απαριθμηθούν μερικά από τα στοιχεία που τεκμηριώνουν τη σχέση μεταξύ ψυχιατρικών φαρμάκων και φρικτών ανθρωποκτονιών. Όταν εξετάζετε τις πληροφορίες αυτού του είδους, είναι πολύ εύκολο να αποσυνδεθείτε διανοητικά από αυτό που εμπεριέχεται σ’ αυτές. Για αυτό τον λόγο, θα ήθελα να σας παρακαλέσω πρώτα να παρακολουθήσετε το δίλεπτο βίντεο ενός πατέρα που πρέπει να ζήσει γνωρίζοντας ότι σκότωσε το παιδί του που ακόμα αγαπά από τα βάθη της καρδιάς του. Τελικά δεν καταδικάστηκε ποινικά, ωστόσο, τα περισσότερα άτομα υπό αυτές τις συνθήκες συνήθως καταδικάζονται.

Σημείωση: Πρέπει να τονίσω ότι η ιστορία αυτού του ατόμου δεν είναι μοναδική, απλώς δείχνει πόσο κακό μπορούν να προκαλέσουν αυτά τα φάρμακα, καθώς όπως τα άτομα που αναφέρθηκαν παραπάνω, αναγκάζονται να κάνουν κάτι που παραβιάζει κάθε βασική αρχή που υποστηρίζουν.

Όπως και η βιομηχανία εμβολίων, η ψυχιατρική βιομηχανία προσπαθεί πάντα να απαλλάσσει τα επικίνδυνα φάρμακα από κάθε ευθύνη, την οποία αποδίδει στα θύματά της. Παρά τις επικρίσεις αυτές, υπάρχουν τρία γεγονότα που μπορούν να βρεθούν με συνέπεια σε όλη τη βιβλιογραφία σχετικά με τις ανθρωποκτονίες με ακαθησία, τα οποία ο Gøtzsche υποστηρίζει ότι εμπλέκουν αδιαμφισβήτητα τα ψυχιατρικά φάρμακα ως την αιτία των βίαιων ανθρωποκτονιών:

  • «Αυτά τα βίαια γεγονότα συμβαίνουν σε ανθρώπους όλων των ηλικιών, οι οποίοι με όλα τα αντικειμενικά και υποκειμενικά κριτήρια ήταν απολύτως φυσιολογικοί πριν από την πράξη τους και όπου δεν μπορούσε να εντοπιστεί κανένας επιταχυντικός παράγοντας εκτός από την ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή.
  • Σε όλες τις περιπτώσεις είχαν προηγηθεί σαφή συμπτώματα ακαθησίας.
  • Οι βίαιοι παραβάτες επέστρεψαν στην προγενέστερη κανονική κατάστασή τους όταν διέκοψαν το αντικαταθλιπτικό».

Πολλές περιπτώσεις όπως αυτή, συνοψίζονται σε άρθρο της Palm Beach Post.  Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, εμφανίζεται μια κοινή τάση για αυθόρμητες πράξεις βίας: αμέσως πριν από την πράξη βίας είχε προηγηθεί μια σημαντική αλλαγή στα ψυχιατρικά φάρμακα που χρησιμοποιούσε το άτομο.

Σε μια περίπτωση, λίγο πριν διαπράξει ένα φόνο, ένας από τους δράστες έγραψε επίσης ότι, ενώ έπαιρνε το Prozac, ένιωθε σαν να παρατηρούσε τον εαυτό του «από ψηλά».

Τα άτομα με μετάλλαξη στο γονίδιο που μεταβολίζει τα ψυχιατρικά φάρμακα είναι πολύ πιο ευάλωτα στο να αναπτύξουν υπερβολικά επίπεδα αυτών των φαρμάκων και να εκδηλώσουν σοβαρά συμπτώματα όπως η ακαθησία και η ψύχωση.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα άτομα με αυτό το γονίδιο είναι υπεύθυνα για πολλές από τις φρικτές πράξεις ιατρογενούς (ιατρικά επαγόμενης) βίας, αλλά από ό,τι γνωρίζω, αυτό δεν λαμβάνεται ποτέ υπόψη όταν συνταγογραφούνται ψυχιατρικά φάρμακα.

Ο Gøtzsche συνόψισε μια ιατροδικαστική έρευνα από ομοτίμους σε 10 υποθέσεις όπου αυτό συνέβη (που όλες, εκτός μιάς, αφορούσαν ένα αντικαταθλιπτικό SSRI ή SNRI):

▪ «Άντρας, 16 ετών, έπαιρνε Zoloft και Prozac, καταθλιπτικός. Είχε προβλήματα στο σχολείο, η κοπέλα του τον παράτησε, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και με τα δύο φάρμακα. Και εν συνεχεία σκότωσε τον θεραπευτή του στο νοσοκομείο μετά από 11 εβδομάδες.

▪ Άνδρας, 18 ετών, έπαιρνε Prozac. Η αδερφή του ήταν σε κώμα μετά από τροχαίο. Εκδήλωσε βίαιη ακαθησία για 14 ημέρες, σκότωσε τον πατέρα του 4 ημέρες αφού του τελείωσαν τα χάπια.

▪ Άντρας, 24 ετών, έπαιρνε Lexapro. Άγχος και χρήση παράνομων ουσιών, πολλές απόπειρες αυτοκτονίας και επιθέσεις. Απόπειρα δολοφονίας της συντρόφου. 12 χρόνια φυλάκιση για απόπειρα φόνου.

▪ Άντρας, 35 ετών, έπαιρνε Paxil, στενοχωρημένος από τη σχέση “on and off” με τη μητέρα του παιδιού του. Μαχαίρωσε την πρώην σύντροφό του 30 και πλέον φορές μέχρι θανάτου, ύστερα από 11 εβδομάδες ακαθησίας.

▪ Άνδρας, 46 ετών, έπαιρνε Paxil, αγωνιώντας μήπως δεν βγάλει αρκετά χρήματα για να στηρίξει την οικογένεια. Σκότωσε τον γιο του σε μια μανιακή κατάσταση με ακαθησία και παραλήρημα μετά από 42 ημέρες.

▪ Άντρας, 50 ετών, έπαιρνε Effexor. Στενοχωρημένος λόγω του διαζυγίου του. Πυροβόλησε έναν άγνωστο 4ημέρες μετά τη διακοπή των φαρμάκων.

▪ Γυναίκα, 25 ετών, έπαιρνε Celexa και Effexor. Είχε συζυγική προβλήματα. Έκανε Πολλές απόπειρες αυτοκτονίας και με τα δύο αντικαταθλιπτικά. Πήδηξε μπροστά από τρένο με το παιδί της, ενώ έπαιρνε σιταλοπράμη».

▪ Γυναίκα, 26 ετών, έπαιρνε πολλά αντικαταθλιπτικά SSRI. Είχε δυσκολίες με τα πεθερικά της. Έκανε δύο απόπειρες να σκοτώσει τα δύο παιδιά της.

▪ Γυναίκα, 35 ετών, έπαιρνε νορτριπτυλίνη. Αγωνιούσε για τον αλκοολισμό του συζύγου της. Σκότωσε την έφηβη κόρη της σε κατάσταση τοξικού παραληρήματος μετά από 3 ημέρες.

▪ Γυναίκα, 52 ετών, έπαιρνε Paxil και Celexa. Είχε παρενοχλήσεις στη δουλειά της. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και απόπειρα να σκοτώσει τα δύο παιδιά της.

Κατά την ανασκόπηση της ιστορίας που παρατίθεται από τον Gøtzsche παρακάτω –που είναι αντιπροσωπευτική πολλών άλλων περιπτώσεων ανθρωποκτονιών / ακαθησίας– λάβετε υπόψη ότι:

Tο ένθετο της FDA αναφέρει ως παρενέργειες του Effexor (ένα αντικαταθλιπτικό SNRI) τα εξής: ακαθησία, ακινησία, ανθρωποκτονία, απάθεια, απόπειρα αυτοκτονίας, αποπροσωποποίηση, αταξία, αυξημένη ενέργεια, αυτοκτονικός ιδεασμός, διαταραχές προσαρμογής (για τις οποίες έγινε ψυχιατρική διάγνωση, αν και ήταν παρενέργεια των αντικαταθλιπτικών SSRI), διέγερση του ΚΝΣ, δυσκολίες στον έλεγχο των παρορμήσεων, εχθρότητα, κακουχία, μανιακή αντίδραση, μη-φυσιολογική σκέψη, μη-φυσιολογική συμπεριφορά, σκόπιμος αυτοτραυματισμός, συναισθηματική αστάθεια, ψύχωση.

Gøtzsche: «Μια γυναίκα 26 ετών προσπάθησε δύο φορές να σκοτώσει τα δύο παιδιά της. Της συνταγογραφήθηκε Paxil για άγχος, αλλά βίωσε ένα επεισόδιο οργής και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα και, στη συνέχεια, σταμάτησε να παίρνει το φάρμακο. Παρά το γεγονός αυτό, της συνταγογραφήθηκε ξανά Paxil…

Αυτή τη φορά βίωσε έντονη ανησυχία, εξάρσεις οργής και θυμού, κρίσεις πανικού, παρορμητικές σπατάλες σε αγορές και συνεχή αυτοκτονικό ιδεασμό. Σκέφτηκε ότι η χαμηλή αυτοεκτίμησή της, η αϋπνία και η αυτοκτονική συμπεριφορά της οφείλονταν σε δυσκολίες με τα πεθερικά της. Μετά από μια υπερβολική δόση, εισήχθη στο νοσοκομείο όπου της αυξήθηκε το Paxil. Επιχείρησε ξανά να αυτοκτονήσει και διαγνώστηκε με «διαταραχή προσαρμογής».

Την πέρασαν στο Effexor, το οποίο αυξήθηκε σε διάστημα τριών μηνών έως ότου η δόση έφτασε να είναι 8 φορές υψηλότερη από την αρχική. Με κάθε αύξηση της δόσης, καθηλώνονταν στο κρεβάτι επί μια εβδομάδα, γιατί η εξάντληση που της προκαλούσε, την καθιστούσαν ανίκανη να σηκωθεί (ακινησία). Η ψυχική της κατάσταση επιδεινώθηκε και τα βίαια ξεσπάσματα και ο αυτοκτονικός ιδεασμός έγιναν συχνά και σοβαρά. Μη μπορώντας να παραμείνει σε ένα μέρος, οδήγησε αρκετές εκατοντάδες μίλια με τα παιδιά της και προσπάθησε να τα σκοτώσει και να αυτοκτονήσει με την εξάτμιση του αυτοκινήτου της. Λίγες μέρες αργότερα προσπάθησε για δεύτερη φορά να κάνει το ίδιο».

 Στοιχεία για αυτοκτονίες υπό την επίδραση των SSRI

Οι βίαιες ψυχωτικές αντιδράσεις από τα αντικαταθλιπτικά SSRI μπορεί να εκδηλωθούν ως αυτοκτονίες ή ανθρωποκτονίες ή και τα δυό. Υπάρχει εκτενής τεκμηρίωση για την υποστήριξη της εμφάνισης αυτοκτονιών υπό την επίδραση των αντικαταθλιπτικών SSRI, και σήμερα πολλά απ’ αυτά τα φάρμακα έχουν επισημανθεί από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ, με μια προειδοποίηση για τον κίνδυνο πρόκλησης αυτοκτονίας. Αλλά, παρόλα αυτά το ψυχιατρικό επάγγελμα εξακολουθεί να προβάλλει μια ατελείωτη σειρά δικαιολογιών αρνούμενο ότι συμβαίνει αυτό.

Οι παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών SSRI ήταν γνωστές από τις πρώτες κλινικές δοκιμές τους (που, φυσικά, αποκρύφθηκαν συστηματικά από το κοινό) και από ένα πλήθος αποδεικτικών στοιχείων που συσσωρεύονται από τότε που αυτά τα φάρμακα εισήλθαν στην αγορά. Αυτό οδήγησε την FDA να χρησιμοποιήσει διάφορους ανήθικους τρόπους για να αποκρύψει τους κινδύνους, όπως να φιμώσει τους υπαλλήλους που τους εντόπισαν, να αγνοήσει τις ανεξέλεγκτες απάτες στις κλινικές δοκιμές τους από μέρους των κατασκευαστών τους, να δημοσιεύσει μια δόλια μετα-ανάλυση για να διαγράψει τους κινδύνους, και να εξαπατήσει το Κογκρέσο κατά τη διάρκεια ακροάσεων για τα φάρμακα.

Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μελετών που δείχνουν τη σχέση μεταξύ των αντικαταθλιπτικών SSRI και της αυτοκτονίας (ειδικά αυτές που αποκρύπτει η φαρμακοβιομηχανία), από τις οποίες  θα συζητήσω εν συντομία μια μικρο- και μακρο-σκοπική μελέτη που εξετάζει αυτό το θέμα.

Πρώτα παραθέτω την περίληψη αυτής της μελέτης που κρίθηκε από ομότιμους:

 «Έξι καταθλιπτικοί ασθενείς χωρίς πρόσφατο σοβαρό αυτοκτονικό ιδεασμό ανέπτυξαν έντονη, βίαιη αυτοκτονική συμπεριφορά μετά από 2-7 εβδομάδες θεραπείας με φλουοξετίνη. Αυτή η κατάσταση παρέμεινε για διάστημα από 3 ημέρες έως και 3 μήνες μετά τη διακοπή της φλουοξετίνης. Κανένας από αυτούς τους ασθενείς δεν είχε βιώσει ποτέ παρόμοια κατάσταση κατά τη διάρκεια της θεραπείας με οποιοδήποτε άλλο ψυχοτρόπο φάρμακο».

Δεύτερο, τα CDC διαθέτουν ένα σύστημα για την αναφορά των βίαιων θανάτων που έχουν συμβεί και ένα υποσύνολο αυτών των θανάτων είναι οι αυτοκτονίες (που μπορεί να σχετίζονται και με ανθρωποκτονίες). Από αυτούς τους θανάτους, σε 3.616  εντοπίστηκε παρουσία ενός αντικαταθλιπτικού και το 35,3% ήταν θετικό για την παρουσία του αντικαταθλιπτικού κατά τη στιγμή του θανάτου τους.

Ελέγχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μεμονωμένων ουσιών που τροποποιούν τη διάθεση και δείχθηκε ότι η μόνη που είχε υψηλότερο ποσοστό αλλαγής της διάθεσης από τα αντικαταθλιπτικά ήταν το αλκοόλ (38,2%), αν και μόνο το 26,9% από όσους ελέγχθηκαν είχαν αρκετό αλκοόλ για να θεωρηθούν μεθυσμένοι. Υπόψη ότι στο γενικό πληθυσμό, το 11-13,2% των ενηλίκων χρησιμοποιούν αντικαταθλιπτικά, πράγμα που υποδηλώνει ότι υπάρχει μια αξιοσημείωτη συσχέτιση μεταξύ αντικαταθλιπτικών και αυτοκτονιών.

 Στοιχεία για ανθρωποκτονίες στην Ακαθησία

Τα περισσότερα από τα διαθέσιμα δεδομένα από τα αντικαταθλιπτικά που ελέγχθηκαν σε σύγκριση με ένα εικονικό φάρμακο (placebo), αφορούν περιπτώσεις ανθρωποκτονίας μετά τη λήψη ενός αντικαταθλιπτικού SSRI. Τα δεδομένα κατέστησαν διαθέσιμα με δικαστικές εντολές ύστερα από αγωγές κάποιου που μήνυσε έναν κατασκευαστή SSRI για τις πράξεις του υπό την επίδραση ενός αντικαταθλιπτικού SSRI. Εξετάστε για παράδειγμα αυτήν την αναφορά από μια κλινική δοκιμή:

[Pt. άρχισε να εκφράζει λεκτικά συναισθήματα δολοφονίας άλλων ανθρώπων και μετά αυτοχειριασμού του. Pt. φαινόταν πολύ πιο ανήσυχος και καταθλιπτικός από ότι προηγουμένως, παρόλο που αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στην κλίμακα Hamilton – η οποία χρησιμοποιείται για την ποσοτικοποίηση του άγχους στην έρευνα]

Όταν λαμβάνετε υπόψη αυτούς τους αριθμούς, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι ενώ ένα ποσοστό θνησιμότητας 0,1% για ένα φάρμακο είναι τραγικό, αλλά συνήθως θεωρείται αποδεκτό στην ιατρική. Αυτό είναι πολύ μικρότερο από το ποσοστό των ανθρωποκτονιών υπό την επίδραση των αντικαταθλιπτικών.

Δεδομένου ότι σε εκατομμύρια παιδιά χορηγούνται αντικαταθλιπτικά SSRI, θα συμβαίνουν τακτικά αυξανόμενες ανθρωποκτονίες. Δεν μπορώ καν να μαντέψω ποιο είναι το ποσοστό τους που θα αποτελούσε αποδεκτό όριο, αλλά θα υποθέσω ότι είναι 0,1%, και ότι οποιοσδήποτε αύξηση αυτού του ποσοστού θα πρέπει να θεωρείται απαράδεκτη χωρίς καμία εξαίρεση. Κάτι που ποτέ δεν είδα να αναφέρεται από τους υποστηρικτές των ψυχοφαρμάκων.

Μια εξαιρετική μελέτη εξετάζει την ιδιωτική φαρμακευτική έρευνα που δημοσιοποιήθηκε μέσω δικαστικών αγωγών. Η μελέτη εξετάζει εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας που συνέκριναν 9.219 άτομα που έλαβαν Paxil με 6.455 άτομα που έλαβαν εικονικό φάρμακο (και στις δύο ομάδες υπήρχαν πολλά άτομα με προϋπάρχουσες ψυχιατρικές διαγνώσεις). Στις κλινικές δοκιμές η ομάδα που πήρε το Paxil εμφάνισε ποσοστό παρενεργειών 0,65% των ασθενών σε σύγκριση με το 0,31% της ομάδας που πήρε το εικονικό φάρμακο.

Ο υψηλότερος κίνδυνος για πρόκληση εχθρικών συμπεριφορών από το Paxil αφορά εκείνους που είχαν και Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ποσοστό 0,34% – πολύ μεγαλύτερο από το «αποδεκτό» όριο του 0,1%).

Οι υπεύθυνοι αυτής της εργασίας υπέθεσαν ότι οι βίαιες ενέργειες μετά τη χρήση των αντικαταθλιπτικών SSRI μπορεί να εξηγηθούν από την τάση τους να προκαλούν ακαθησία, συναισθηματική αμβλύτητα και μανιακές ή ψυχωτικές αντιδράσεις. Θα παραθέσω μερικά επιλεγμένα αποσπάσματα από αυτό το άρθρο:

«Σε μελέτες υγιών εθελοντών, επεισόδια επιθετικότητας εμφανίστηκαν σε 3 από τους 271 (ποσοστό 1,1%) εθελοντές που έλαβαν Paxil, σε σύγκριση με μηδέν σε 138 που έλαβαν εικονικό φάρμακο». (υπόψη ότι το 1,1% είναι 11 φορές μεγαλύτερο από «αποδεκτό» 0,1%).

Σε δεδομένα από παιδιατρικές δοκιμές σερτραλίν που υποβλήθηκαν από την Pfizer, η επιθετικότητα ήταν η πιο κοινή αιτία διακοπής της συμμετοχής από τις δύο κλινικές του Zoloft σε παιδιά με κατάθλιψη, που ελέγχονταν με εικονικό φάρμακο.

Σε αυτές τις δοκιμές, 8 από τους 189 ασθενείς που τυχαιοποιήθηκαν στο Zoloft διέκοψαν τη συμμετοχή τους επειδή εμφάνισαν επιθετικότητα, διέγερση ή υπερκινησία (άλλος όρος για την ακαθησία, που χρησιμοποιείται συχνά για την απόκρυψή της), σε σύγκριση με 184 ασθενείς που έλαβαν εικονικό φάρμακο …

Όταν εξετάστηκαν οι διακοπές εξαιτίας οποιαδήποτε εκδήλωσης ενεργοποίησης που προκλήθηκε από τη θεραπεία (αυτοκτονικός ιδεασμός ή απόπειρες αυτοκτονίας, επιθετικότητα, διέγερση, υπερκινησία ή επιδεινωμένη κατάθλιψη), υπήρξαν 15 διακοπές στην ομάδα του Zoloft και 2 στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου, πράγμα που σήμαινε ότι αυτό ήταν 7,3 φορές πιο πιθανό να συμβεί όταν παίρνετε σερτραλίν». (το ποσοστό 8,9% είναι 7,3 φορές μεγαλύτερο από το «αποδεκτό» 0,1% – ποσοστό που είναι επίσης απαράδεκτο).

Σε παιδιατρικές δοκιμές του Effexor, 2% των παιδιών τα παράτησαν λόγω εκδήλωσης εχθρότητας, που είναι υπερδιπλάσιο από το ποσοστό εγκατάλειψης του εικονικού φαρμάκου.

Μετά από ένα πρόγραμμα για το Paxil το 2002, οι παραγωγοί του τηλεοπτικού προγράμματος του BBC Panorama έλαβαν 1.374 e-mail από θεατές, κυρίως ασθενείς. Οι ερευνητές στη συνέχεια ανέλυσαν το σύνολο αυτών των απαντήσεων. Πολλοί ερωτηθέντες συνέδεσαν συναισθηματικές καταιγίδες και σκέψεις και πράξεις βίας ή αυτοτραυματισμού με το Paxil, τόσο με την έναρξη θεραπείας με το φάρμακο όσο και με την αλλαγή της δόσης.

Αυτές δεν ήταν απλές ανέκδοτες αναφορές, δεδομένου ότι η ανάλυση κατέδειξε σαφώς μια σύνδεση με τη δοσολογία. Δεύτερο, ήταν αυτοαναφορές βίας από ασθενείς χωρίς εμφανές υπόβαθρο βίαιης συμπεριφοράς. Τρίτο, η ανάλυση ήταν συνεπής με μια ανάλυση των αναφορών σκέψεων και πράξεων βίας ή αυτοτραυματισμού λόγω παροξετίνης που είχε σταλεί από γιατρούς στο MHRA (FDA της Αγγλίας) σχετικά με άλλους ασθενείς μεταξύ 1991 και 2002.

Τόσο στις αναφορές των ασθενών όσο και στις αναφορές των γιατρών, οι σοβαρές αλλαγές διάθεσης συσχετίστηκαν συνήθως με αλλαγές στη δόση του φαρμάκου κατά την πρώτη εβδομάδα θεραπείας, στη μεταγενέστερη αύξηση της δόσης ή στην διακοπή του φαρμάκου. Τα όσα αναφέρθηκαν από τους ασθενείς και από τους γιατρούς είχαν πολλά κοινά, συμπεριλαμβανομένου του χρονικού πλαισίου και της σχέσης με τη δοσολογία».

Ο Gotzsche έχει επίσης εντοπίσει λιγότερο προκατειλημμένες πηγές δεδομένων σχετικά με τους κινδύνους βιαιοτήτων από τα SSRI:

 «Καθώς η δημοσιευμένη βιβλιογραφία κλινικών δοκιμών σχετικά με την αυτοκτονία και την επιθετικότητα από τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι αξιόπιστη, εξετάσαμε 64.381 σελίδες αναφορών κλινικών μελετών (70 δοκιμές) που λάβαμε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων. Δείξαμε για πρώτη φορά ότι τα SSRI σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο αυξάνουν επιθετικότητα σε παιδιά και εφήβους, αναλογία πιθανοτήτων 2,79 (95% CI 1,62 έως 4,81) (2).

Αυτό είναι ένα σημαντικό εύρημα λαμβάνοντας υπόψη τους πολλούς πυροβολισμούς στα σχολεία όπου οι δράστες βρίσκονταν σε αγωγή με SSRI.

Σε μια συστηματική ανασκόπηση δοκιμών που ελέγχονταν με εικονικό φάρμακο σε ενήλικες υγιείς εθελοντές, δείξαμε ότι τα αντικαταθλιπτικά διπλασιάζουν την εμφάνιση γεγονότων που η FDA έχει ορίσει ως πιθανούς πρόδρομους της αυτοκτονίας και της βίας, αναλογία πιθανοτήτων 1,85 (95% CI 1,11 έως 3,08)(3) . Ο αριθμός που χρειαζόταν για θεραπεία για να βλάψει έναν υγιή ενήλικα ήταν μόνο 16 (95% CI 8 έως 100).

Με βάση τις αναφορές κλινικών μελετών, δείξαμε ότι οι ανεπιθύμητες ενέργειες που αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας και βίας ήταν 4-5 φορές πιο συχνές με τη ντουλοξετίνη παρά με το εικονικό φάρμακο σε δοκιμές σε μεσήλικες γυναίκες με ακράτεια ούρων από στρες. Υπήρχαν επίσης περισσότερες γυναίκες που λάμβαναν ντουλοξετίνη που εμφάνισαν ένα βασικό ή δυνητικό ψυχωσικό συμβάν, σχετικού κινδύνου RR 2,25 (95% CI 1,06 έως 4,81).

Ο αριθμός που χρειαζόταν για να βλάψει ήταν μόνο επτά. Θα ήταν εντελώς αδύνατο να αποδείξουμε πόσο επικίνδυνη είναι η ντουλοξετίνη, αν είχαμε πρόσβαση μόνο σε δημοσιευμένες έρευνες. Σύμφωνα με τα ευρήματά μας, η FDA έχει ανακοινώσει προηγουμένως ότι οι γυναίκες που έλαβαν θεραπεία με ντουλοξετίνη για ακράτεια στην ανοιχτή φάση επέκτασης των κλινικών μελετών είχαν 2,6 φορές περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας από άλλες γυναίκες της ίδιας ηλικίας».

Ο Gøtzsche έχει επίσης αναθεωρήσει μερικές από τις βασικές νομικές υποθέσεις σχετικά με τα SSRI:

«Οι ανθρωποκτονίες με ακαθισία έγιναν αντικείμενο υπεράσπισης ως περιπτώσεις ακούσιας δηλητηρίασης τόσο με γενετική απόδειξη όσο και χωρίς, και ορισμένοι άνθρωποι κατάφεραν να πάρουν αποζημίωση από τους κατασκευαστές επειδή δεν προειδοποιήθηκαν για τους κινδύνους… τις καταθέσεις σε μια υπόθεση για το Paxil κατά της SmithKline Beecham [τώρα ονομάζεται GSK ] περιλάμβανε μια μη δημοσιευμένη εταιρική μελέτη περιστατικών σοβαρής επιθετικότητας σε 80 ασθενείς, εκ των οποίων οι 25 κατέληξαν σε ανθρωποκτονία.

Σε μια περίπτωση, ένας άνδρας ηλικίας 74 ετών στραγγάλισε τη σύζυγό του και μια άλλη ήταν 66 ετών όταν έπαθε αυταπάτες στο Prozac και σκότωσε τη γυναίκα του, η οποία βρέθηκε με 200 τραύματα από μαχαίρι.

Το 2001, για πρώτη φορά, μια κριτική επιτροπή βρήκε μια φαρμακευτική εταιρεία υπεύθυνη για θανάτους που προκλήθηκαν από ένα αντικαταθλιπτικό. Ο Donald Schell, 60 ετών, έπαιρνε το Paxil για μόλις 48 ώρες όταν πυροβόλησε και σκότωσε τη γυναίκα του, την κόρη του, την εγγονή του και τον εαυτό του.

Κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης ήταν τα εσωτερικά έγγραφα της SmithKline Beecham που έδειχναν ότι η εταιρεία γνώριζε ότι ένας μικρός αριθμός ανθρώπων θα μπορούσε να ταραγεί ή να γίνει βίαιος από το Paxil. Παρά αυτή τη γνώση, η συσκευασία παροξετίνης σκόπιμα δεν περιλάμβανε προειδοποίηση για αυτοκτονία, βία ή επιθετικότητα.

Τα εσωτερικά έγγραφα, που φέρουν τη σφραγίδα «εμπιστευτικό», απαριθμούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων που αφορούσαν περισσότερους από 2.000 υγιείς εθελοντές που έλαβαν είτε Paxil είτε εικονικό φάρμακο. Μερικοί εθελοντές βίωσαν άγχος, εφιάλτες, παραισθήσεις και άλλες παρενέργειες – που σίγουρα προκλήθηκαν από το φάρμακο – εντός δύο ημερών από τη λήψη του.

Δύο εθελοντές έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας μετά από 11 και 18 ημέρες, αντίστοιχα… Δέκα χρόνια μετά την ετυμηγορία, η GSK εξακολουθεί να αρνείται ότι το Paxil μπορεί να προκαλέσει σε ανθρώπους να διαπράξουν ανθρωποκτονία και αυτοκτονία και ότι υπάρχουν προβλήματα απόσυρσης».

 Σημείωση: Μετά τη δημοσίευση του αρχικού άρθρου, έλαβα αυτό το σχόλιο από έναν αναγνώστη και την άδειά του να το μοιραστώ:

Συνήθως, τα αμερικανικά δικαστήρια είναι πιο πιθανό να αποφανθούν υπέρ της φαρμακευτικής εταιρείας και ο Donald Shell (που αναφέρθηκε παραπάνω) ήταν μια ευτυχής εξαίρεση. Για παράδειγμα, εξετάστε τις τρεις ακόλουθες περιπτώσεις:

Christopher Pittman, 12 ετών (Zoloft), εκδήλωσε μανιακό επεισόδιο, και πυροβόλησε μέχρι θανάτου τους δύο παππούδες του, δύο ημέρες μετά τον διπλασιασμό της δόσης του Zoloft. Παρότι ήταν μόλις 12 ετών όταν το έκανε, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.

David Crespi, έπαιρνε Prozac και άλλα τρία φάρμακα, τα οποία τα είχε πάρει για μερικές εβδομάδες, όταν σκότωσε τις δύο δίδυμες κόρες του με ένα μαχαίρι. Δήλωσε ένοχος για να αποφύγει τη θανατική ποινή και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη χωρίς καμία πιθανότητα αποφυλάκισης, αν και ξαναβρήκε τον εαυτό μετά την διακοπή των ναρκωτικών.

Kurt Danysh  ήταν 18 ετών (Prozac). Όταν του συνταγογραφήθηκε ακατάλληλα Prozac από γενικό γιατρό, 17 μέρες αργότερα έγινε ανήσυχος και βίαιος και πυροβόλησε τον πατέρα του, το πρόσωπο που αγαπούσε περισσότερο. Ο Kurt δεν είχε ιστορικό βίας πριν πάρει το Prozac, αλλά το 1996, καταδικάστηκε για τη δολοφονία του πατέρα του σε κάθειρξη 22,5 έως 60 ετών. Κατά τη διάρκεια αυτής της υπόθεσης, η Eli Lilly είπε ψέματα στο δικαστήριο και ισχυρίστηκε ότι το Prozac δεν θα προκαλούσε επιθετική συμπεριφορά με αποτέλεσμα την καταδίκη του. Αργότερα, το 2004, όταν αποκαλύφθηκε η Eli Lilly είχε κρύψει δεδομένα από το 1988 που έδειχναν ότι το Prozac προκαλούσε βία, η FDA αναγνώρισε ότι οι SSRI μπορούν να προκαλέσουν βίαιη συμπεριφορά, ιδιαίτερα σε παιδιά και εφήβους. Παρά αυτά τα γεγονότα και τις δεκάδες περιπτώσεις ανθρωποκτονιών που συνδέονται με το Prozac που στη συνέχεια αναφέρθηκαν στο FDA, ο δικαστής απέρριψε όλες τις προσφυγές και χρειάστηκαν 24 χρόνια νομικής εργασίας και αιτημάτων για να αποφυλακιστεί τελικά.

Στη συνέχεια, θα ήθελα να μοιραστώ εν συντομία το έργο ενός ακτιβιστή που συμμετείχε στενά σε αυτές τις δικαστικές υποθέσεις.

Σημείωση: Μπορείτε να το δείτε εδώ, το εγχειρίδιο της Pfizer που χρησιμοποιήθηκε για την ποινική καταδίκη θυμάτων των αντικαταθλιπτικών-της SSRI της (έτσι ώστε η αγορά να μπορεί να προστατεύεται από τον δημόσιο έλεγχο). Αφού το εξέτασα, μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα ότι η Pfizer περιλάμβανε δηλώσεις που της ήταν γνωστές ως ψευδείς τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το άρθρο. 

Εάν έχετε χρόνο αφού ολοκληρώσετε την ανάγνωση αυτού του άρθρου, θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το έγγραφο των δικηγόρων της Pfizer, ώστε να μπορείτε να δείτε ακριβώς πώς έμοιαζε το gaslighting στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (gaslighting: διεθνής αγγλικός όρο που αποδίδει τη μέθοδο ψυχολογικής χειραγώγησης με την οποία ο θύτης προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες στο θύμα, έτσι ώστε να μην είναι βέβαιο για την ίδια του τη μνήμη, την αντίληψη και τη λογική. είναι αρκετά πιο περίπλοκο τώρα).

Επιπλέον, μπορείτε να δείτε εδώ, την απόφαση στην αγωγή της Witczak κατά της Pfizer. Πολλές ακόμη φρικτές ιστορίες από πληροφοριοδότες εντός της Pfizer μπορείτε να δείτε εδώ και  εδώ.

Ο tzsche σημειώνει επίσης ότι το καναδικό δικαστικό σύστημα είναι πιο ανοιχτό στην παραδοχή της ανθρωποκτονίας που προκαλείται από φαρμακευτική αγωγή. Για παράδειγμα:

Το 2011 ένας Καναδός δικαστής αποφάσισε ότι το Prozac παρότρυνε ένα 16χρονο αγόρι να διαπράξει φόνο. Μαχαίρωσε έναν φίλο του μέχρι θανάτου. Σε μια άλλη περίπτωση ο David Carmichael, σκότωσε τον 11χρονο γιο του ενώ έπαιρνε αντικαταθλιπτικά, κρίθηκε «χωρίς ποινική ευθύνη λόγω ψυχικής διαταραχής» και σήμερα, ο Carmichael γράφει και μιλάει για τους κινδύνους των αντικαταθλιπτικών.

 Μαζικοί Πυροβολισμοί και Ψυχιατρικά Φάρμακα

Στη δεκαετία του 1990, οι πυροβολισμοί στα σχολεία μετατράπηκαν από πολύ σπάνιες σε συχνό συμβάν της αμερικανικής ζωής. Καθώς αυτό το χρονοδιάγραμμα συμπίπτει με την είσοδο των αντικαταθλιπτικών SSRI στην αγορά των ΗΠΑ (που ο πληθυσμός ξαφνικά πλημμύρισε από ψυχοφάρμακα), πολλά άρθρα έχουν αξιολογήσει τη σχέση μεταξύ μαζικών πυροβολισμών και ψυχιατρικών φαρμάκων. Θα παραθέσω μια από τις πιο περιεκτικές περιλήψεις  (που γράφτηκε το 2013), που προσπάθησε να αναλύσει όλους τους γνωστούς μαζικούς πυροβολισμούς:

  • Andrew Golden, 11 ετών (Ritalin) και Mitchell Johnson, 14 ετών, (Ritalin) πυροβόλησαν 15 άτομα. Σκότωσαν 4 μαθητές, έναν δάσκαλο και τραυμάτισαν άλλους 10.
  • Asa Coon. 14 ετών (Trazodone). Στο Κλίβελαντ, πυροβόλησε και τραυμάτισε 4 άτομα προτού αυτοκτονήσει.Τα αρχεία του δικαστηρίου δείχνουν ότι έπαιρνε το Trazodone.
  • Christopher Pittman, 12 ετών, (έπαιρνε το Zoloft). Δολοφόνησε και τους δύο παππούδες του.
  • Cory Baadsgaard, 16 ετών, Γυμνάσιο Wahluke (πολιτεία Ουάσιγκτον). Ήταν σε αγωγή με Paxil, που του προκάλεσε παραισθήσεις, όταν πήρε ένα τουφέκι στο γυμνάσιο του και κράτησε ομήρους 23 συμμαθητές του.Δεν θυμάται το γεγονός.
  • Elizabeth Bush, 13 ετών (Paxil) ήταν υπεύθυνη για πυροβολισμούς σε σχολείο στην Πενσυλβάνια.
  • Eric Harris, 17 ετών (πρώτα στο Zoloft και στη συνέχεια στο Luvox) και Dylan Klebold 18 ετών. Μαζικοί πυροβολισμοί σε σχολείο Columbine στο Littleton του Κολοράντο. Σκότωσαν 12 μαθητές και έναν δάσκαλο και τραυμάτισαν άλλους 23, προτού αυτοκτονήσουν.Τα ιατρικά αρχεία του Klebold δεν έχουν γίνει ποτέ διαθέσιμα στο κοινό.
  • Hammad Memon, 15 ετών (Zoloft). Πυροβόλησε και σκότωσε έναν συμφοιτητή του γυμνασίου.Είχε διαγνωστεί με ΔΕΠΥ και κατάθλιψη και έπαιρνε Zoloft και «άλλα φάρμακα για την πάθησή του».
  • James Wilson, 19 ετών (διάφορα ψυχιατρικά φάρμακα) από το Breenwood της Νότιας Καρολίνας. Πήγε με ένα περίστροφο διαμετρήματος 0,22 σε ένα δημοτικό σχολείο, σκότωσε 2 νεαρά κορίτσια και τραυμάτισε άλλα 7 παιδιά και 2 δασκάλους.
  • Jason Hoffman (Effexor και Celexa) – πυροβολισμοί σε σχολείο στο El Cajon της Καλιφόρνια.
  • Jeff Weise, 16 ετών (του είχε συνταγογραφηθεί 60 mg Prozac/ημέρα – τριπλάσια της μέσης αρχικής δόσης για ενήλικες!), όταν πυροβόλησε τον παππού του, τη φίλη του παππού του και πολλούς συμφοιτητές στο Red Lake της Μινεσότα.Στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε.Δέκα νεκροί, 12 τραυματίες.
  • Jon Romano, 16 ετών (υπό φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη), πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο έναν δάσκαλο στο γυμνάσιό του στη Νέα Υόρκη.
  • Kip Kinkel, 15 ετών (σε αγωγή Prozac και Ritalin). Λίγο μετά την έναρξη της θεραπείας με Prozac, πυροβόλησε τους γονείς του ενώ κοιμόντουσαν, μετά πήγε στο σχολείο του και άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας δύο συμμαθητές και τραυματίζοντας 22.
  • Luke Woodham, 16 ετών (Prozac). Σκότωσε τη μητέρα του και, στη συνέχεια, σκότωσε 2 μαθητές, και τραυμάτισε άλλους 6.
  • Matti Saari, 22 ετών (ένα αντικαταθλιπτικό SSRI και μια βενζοδιαζαπίνη). Σπουδαστής μαγειρικής. Πυροβόλησε και σκότωσε 9 μαθητές και 1 δάσκαλο και τραυμάτισε 1 άλλο μαθητή, πριν αυτοκτονήσει.
  • Michael Carneal, 14 ετών, (Ritalin). Άνοιξε πυρ εναντίον μαθητών κατά την προσευχή στο γυμνάσιο στη West Paducah του Κεντάκι.Σκότωσε 3 εφήβους και τραυμάτισε άλλους 5.
  • Neal Furrow (Prozac), στο εβραϊκό σχολείο του Λος Άντζελες. Ανέφερε ότι είχε δικαστική εντολή να είναι σε αγωγή με Prozac και πολλά άλλα φάρμακα.
  • Pekka-Eric Auvinen, 18 ετών, Φινλανδός (αντικαταθλιπτικά SSRI). Τα έπαιρνε πριν σκοτώσει 8 ανθρώπους και τραυματίσει άλλους 12 στο γυμνάσιο Jokela – στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
  • Steven Kazmierczak, 27 ετών (Prozac, Xanax και Ambien). Πυροβόλησε και σκότωσε 5 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 21 πριν αυτοκτονήσει σε αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου του Βόρειου Ιλινόις.Σύμφωνα με τη φίλη του, πρόσφατα έπαιρνε Prozac, Xanax και Ambien.Τα αποτελέσματα της τοξικολογίας έδειξαν ότι είχε ακόμη ίχνη Xanax στον οργανισμό του.
  • TJ Solomon, 15 ετών (Ritalin). Μαθητής γυμνασίου στο Conyers της Τζόρτζια. Άνοιξε πυρ και τραυμάτισε 6 συμμαθητές του.
  • Ένα αγόρι στο Pocatello, ID (Zoloft). Το 1998, σε μια κρίση που προκλήθηκε από Zoloft είχε ως συνέπεια την εκδήλωση ένοπλης αναταραχής στο σχολείο του.

Το άρθρο εξέτασε επίσης μερικές πρόσφατες σχολικές πυροβολισμούς, όπου οι πληροφορίες για να καθοριστεί εάν χρησιμοποιήθηκε ψυχιατρικό φάρμακο δεν ήταν διαθέσιμες (γιατί, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο κλάδος έχει γίνει πολύ καλύτερος στο να τις αποκρύπτει):

  • Adam Peter Lanza, 20 ετών. Σκότωσε 26 και τραυμάτισε 2 άτομα στο Newtown Ct.Αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι στο παρελθόν του είχε συνταγογραφηθεί Celexa και έπαιρνε Fanapt(προγενέστερη ονομασία Zomaril), ένα αμφισβητούμενο αντιψυχωτικό, που ήταν γνωστό για την πρόκληση βίαιης συμπεριφοράς κατά τον χρόνο του πυροβολισμού].
  • James Eagan Holmes, 24 ετών (Zoloft). Σκότωσε 12 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 59 στην Aurora Colorado. Ο Holmes ήταν σε αγωγή με το Zoloft τις εβδομάδες που προηγήθηκαν του μαζικού πυροβολισμού,κάτι που πιθανότατα πυροδότησε τις βίαιες συμπεριφορές του. Πράγμα που αγνόησε ο ψυχίατρός του.
  • Jared Lee Loughner, 21 ετών. Σκότωσε 6 άτομα και τραυμάτισε άλλα 14 στο Tuscon. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω ποια φάρμακα έπαιρνε.

Από τη στιγμή που δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο, υπήρξαν πολλοί περισσότεροι μαζικοί πυροβολισμοί στα σχολεία. Από τα οποίους αναφέρονται οι εξής πέντε:

  • Audrey Hale,σχολική σκοπεύτρια.Η προσοχή εστιάστηκε στο ότι έπαιρνε πιθανώς τεστοστερόνη, που μπορεί να προκαλέσει επιθετικότητα. Αν και όπως πολλά πράγματα, αυτό  εξηγεί δυνητικά τι συνέβη, στις  αναφορές που βρήκα για περιπτώσεις όπου η τεστοστερόνη οδήγησε σε ανθρωποκτονία, απαιτούσαν να υπάρχει και μια προϋπάρχουσα ψυχιατρική ασθένεια (η οποία συνήθως αντιμετωπίζεται με ψυχιατρικά φάρμακα που προκαλούν βία). Δεδομένου ότι έχει ήδη εδραιωθεί μια σαφής σχέση με ψυχιατρικά φάρμακα που προκαλούν επιθετική συμπεριφορά (και με βάση το ιστορικό της ως σκοπεύτριας, είναι πιθανό να της συνταγογραφήθηκαν κάποια τέτοια φάρμακα), θα έλεγα ότι μέχρι να γίνουν γνωστές περισσότερες πληροφορίες, η τυπική ψυχιατρική φαρμακευτική βία παραμένει μια πιο πιθανή εξήγηση για τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα.
  • Christopher Harper-Mercer (2015). Σκότωσε 10. Πιθανότατα ήταν υπό ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή, αλλά δεν υπάρχει οριστική απόδειξη.
  • Dimitrios Pagourtzis (2018) [Δημήτριος Παγουρτζής]. Σκότωσε 10. Μάλλον δεν ήταν υπό ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή.Ο δικηγόρος του δήλωσε ότι δεν ήταν (κάτι που μπορεί να ήταν ένας δόλιος νομικός ελιγμός, αλλά πιθανότατα ήταν η αλήθεια). Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τη βάση αυτού του ισχυρισμού.
  • Nikolas Cruz (2017). Σκότωσε 17. Πιθανότατα σε ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή, αλλά δεν υπάρχει οριστική απόδειξη.
  • Salvador Ramos (2022). Σκότωσε 22. Υπήρξαν πολλές αναρτήσεις που έλεγαν ότι έπαιρνε αντικαταθλιπτικά, αλλά ενώ υπάρχουν κάποια περιστασιακά στοιχεία που το υποδηλώνουν, προς το παρόν δεν υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες που να το επιβεβαιώνουν ή να το διαψεύδουν.Για μια πιο λεπτομερή περίληψη των σκέψεών μου σχετικά με αυτό το θέμα, δείτετο σχόλιο.
  • Σημείωση: μετά τον μαζικό πυροβολισμό από την Audrey Hale, έχουν σημειωθεί και επιπλέον μαζικοί πυροβολισμοί, π.χ. αυτοί που ανέφερε ο Walsh, όπως ο πρόσφατος στο Maine, όπου ήταν γνωστό ότι το άτομο είχε ψυχιατρικά προβλήματα, τα οποία, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις ότι αυτά δεν αντιμετωπίστηκαν, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι έπαιρνε ψυχοφάρμακα. Αλλά δεν έχει επιτραπεί στο κοινό να μάθει αν έπαιρνε ή όχι..

Συμπέρασμα

Η τάση άσκησης βίας σε άλλους είναι ένα σημαντικό πρόβλημα των αντικαταθλιπτικών SSRI και άλλων σχετικών φαρμάκων, αλλά σπανίως θεωρείται ως παρενέργεια αυτών των φαρμάκων. Ένας λόγος για αυτό είναι ότι οι άλλες σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες αυτών των φάρμακα είναι πολύ πιο συχνές, (για παράδειγμα, το ότι τα αντικαταθλιπτικά SSRI είναι μια από τις πιο κοινές αιτίες της διπολικής διαταραχής) και ως εκ τούτου, οι απαίσιες επιπτώσεις τους προσελκύουν δυσανάλογη προσοχή όταν συζητείται η τοξικότητά τους. Ωστόσο, επικεντρώθηκα σε αυτές, επειδή –όπως και οι ξαφνικοί θάνατοι που προκαλούνται από τα «εμβόλια»-COVID-19– είναι αναμφισβήτητες σχετικά με το τι κάνουν τα φάρμακα ή τα εμβόλια.

Δυστυχώς, εκτός από τα αντικαταθλιπτικά SSRI που είναι εξαιρετικά επιβλαβή, είναι πολύ αμφίβολο εάν για τους περισσότερους ανθρώπους (εξαιρουμένων εκείνων με μεταβολικό τύπο που ανταποκρίνεται στους SSRI) αυτά τα φάρμακα μπορούν να έχουν οποιοδήποτε όφελος πέρα ​​από τα στατιστικά τεχνουργήματα που δημιουργούνται από μεροληπτικές εταιρικές έρευνες. Αυτό είναι απίστευτα τραγικό αφού:

  • Έχει ως αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να παίρνουν ένα χάπι που καταστρέφει τη ζωή τους, αλλά δεν τους προσφέρει κανένα όφελος.

Σημείωση: ξέρατε ότι όταν ανακαλύφθηκε το Prozac, η Eli Lilly  σχεδίαζε αρχικά να το πουλήσει ως χάπι για την παχυσαρκία, αλλά το πλάσαρε ως θεραπεία της κατάθλιψης επειδή η Eli Lilly αναγνώρισε ότι εφόσον η “κατάθλιψη” είναι τόσο υποκειμενική, θα ήταν εύκολο να δημιουργήσει “αποδείξεις” ότι το Prozac λειτουργούσε ακόμα κι αν δεν έκανε τίποτα.

  • Έχει ως συνέπεια αποτελεσματικές θεραπείες για την κατάθλιψη (και υπάρχουν τέτοιες) να περιθωριοποιηθούν σε μεγάλο βαθμό, επειδή δεν διατίθενται χρήματα για την υιοθέτηση αυτών των προσεγγίσεων.

Σημείωση: προσπαθήσαμε να συνοψίσουμε αυτές τις θεραπείες στο δεύτερο μισό αυτού του άρθρου.

  • Τα αντικαταθλιπτικά SSRI, κατά τη διαδικασία της έγκρισής τους επέδρασαν διαβρωτικά στους οργανισμούς που ρυθμίζουν τα φάρμακα με τη διαφθορά που χρησιμοποιήθηκε, τις συνέπειες της οποίας υφίσταται κατ’ επανάληψη το κοινό.

Σημείωση: πολλοί από τους ρυθμιστικούς αξιωματούχους που αδειοδότησαν τα αντικαταθλιπτικά SSRI είτε είχαν ήδη εργαστεί για τη φαρμακοβιομηχανία των SSRI, είτε αμέσως μετά την αδειοδότηση των SSRI, εγκατέλειψαν τον δημόσιο ρυθμιστικό οργανισμό τους (π.χ. την FDA) και προσλήφθηκαν από τη βιομηχανία φαρμάκων. Αυτό δεν διαφέρει πολύ από το πόσοι από τους αξιωματούχους της FDA που χρησιμοποιήθηκαν για την έγκριση των «εμβολίων»-COVID-19, αμέσως μετά την έγκριση, αποχώρησαν από την FDA και ανταμείφθηκαν με προσοδοφόρες εκτελεστικές θέσεις στους κατασκευαστές εμβολίων-mRNA, (όπως π.χ. δύο επίτροποι της FDA).

Εν ολίγοις, πιστεύω ότι αυτό που συνέβη με τα αντικαταθλιπτικά SSRI παρέχει ένα βασικό μάθημα για το σύγχρονο κίνημα για την ασφάλεια των εμβολίων. Και στις δύο περιπτώσεις, (των αντικαταθλιπτικών και των εμβολίων) έχουμε δει απίστευτα επικίνδυνα (αλλά εξαιρετικά κερδοφόρα) φαρμακευτικά προϊόντα να προωθούνται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλά οι ρυθμιστικές αρχές αντί να κάνουν τη δουλειά τους και να προστατεύουν το κοινό, έχουν ταχθεί με το μέρος της βιομηχανίας των φαρμάκων που υποτίθεται ότι ρυθμίζουν (κάτι που εν μέρει οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης της FDA προέρχεται από τη Big Pharma).

Ωστόσο, ενώ οι κατασκευαστές των εμβολίων-COVID-19 έχουν σχεδόν πλήρη ποινική και αστική ασυλία από μηνύσεις, τα αντικαταθλιπτικά δεν είχαν αυτή την «προστασία», με αποτέλεσμα να σημειώνονται , εκτεταμένες δικαστικές διαμάχες των κατασκευαστών τους με τις οικογένειες όσων υφίστανται άμεση βλάβη από τις βλάβες και τη βία που προκαλούν, οι οποίες -με δικαστικές αποφάσεις- μπόρεσαν να λάβουν τα μυστικά αρχεία που έδειχναν πόσο απεχθής είναι η συμπεριφορά της βιομηχανίας των αντικαταθλιπτικών.

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με το έπος του SSRI, είναι ότι όσο κακή και αν είναι η ιστορία των αντικαταθλιπτικών SSRI, εάν η κυβέρνηση ήταν λιγότερο διεφθαρμένη, τότε και πολλοί ήταν πρόθυμοι να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι για αυτό που συνέβαινε – κάτι που υπάρχει και σε σχέση με τον COVID-19. Με τη σειρά της, η ερευνητική δημοσιογράφος Kim Witczak έκανε ένα ιδιαίτερα οδυνηρό σχόλιο για τη θλιβερή κατάσταση των πραγμάτων μας:

Συμπερασματικά, αναγνωρίζω ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικά απαιτητικό θέμα. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε σε αυτό το θέμα και εάν το μοιραστήκατε με άλλους που μπορούν να επωφεληθούν από αυτό.

Τέλος, θα επαναλάβω κάτι που έχει ήδη αναφερθεί: Mην επιχειρήσετε να σταματήσετε να παίρνετε ένα αντικαθλιπτικό SSRI  χωρίς τη βοήθεια ενός γιατρού που ξέρει πώς πρέπει να τα μειώσει,  για να αποφύγετε τα άσχημα πράγματα μπορούν να σας συμβούν αν δεν ακολουθήσετε αυτή τη συμβουλή.

«Σας ευχαριστούμε για τις ενημερώσεις στην αρχική σας ανάρτηση σχετικά με τα αντικαταθλιπτικά SSRI. Η FDA και οι φαρμακευτικές εταιρείες γνώριζαν από καιρό τη σχέση μεταξύ αντικαταθλιπτικών και βίας/αυτοκτονίας. Εδώ είναι η ανάρτησή μου στο Substack που έγραψα αρχικά για τον ιστότοπο του Dr. David Healy σχετικά με τη μακρά ιστορία των αντικαταθλιπτικών. https://acceptablecollateraldamage.substack.com/p/guns-mental-health-and-drugshttps://acceptablecollateraldamage.substack.com/p/guns-mental-health-and-drugs

(Αν δεν γνωρίζετε το έργο του, ο Healy συνέβαλε καθοριστικά στη λήψη προειδοποιήσεων από το Ηνωμένο Βασίλειο και υπήρξε ειδικός μάρτυρας σε πολλές από τις αγωγές κατά των εταιρειών για αυτοκτονία/βία.)

Η ακαθησία είναι συχνά προπομπός βίας/αυτοκτονίας. Οι περισσότεροι συνταγογράφοι δεν έχουν ιδέα τι είναι η ακαθησία ή με τι μοιάζει. Όταν οι ασθενείς περιγράφουν την ακαθησία, πολλές φορές οι γιατροί πιστεύουν ότι η «ασθένειά» τους επιδεινώνεται και δίνουν περισσότερα χάπια. Η Pfizer απέκρυψε σκοπίμως την ακαθησία, όπως προκύπτει από εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας που αποκαλύφθηκαν στην αγωγή μου. Μπορώ να σας στείλω τα έγγραφα.

Δεδομένου ότι ούτε η FDA ούτε οι εταιρείες κάνουν τη δουλειά τους, η φίλη μου που έχασε τον 58χρονο σύζυγό της λόγω αυτοκτονίας εξαιτίας του Paxil, ίδρυσε έναν οργανισμό που μοναδική αποστολή του είναι η εκπαίδευση κοινού και γιατρών για την ακαθησία. Είμαι περήφανος που είμαι στο διοικητικό συμβούλιο της Wendy Dolin.

Επίσης, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει ποτέ επίσημη έρευνα για τα φάρμακα αυτά μετά από κάποιο μαζικό πυροβολισμό. Οι «ρυθμιστές» αποκλείουν εν τάχει οποιαδήποτε σύνδεση με χάπια ή τα αρχεία της ψυχικής των δραστών. Είναι καιρός το κοινό να απαιτήσει από το Κογκρέσο να διεξαγάγει έρευνες όπως το 2004/2005 σχετικά με τη σχέση αυτοκτονίας. Πρέπει να πιέσουμε για να κυκλοφορήσει η λίστα των δραστών μαζικών πυροβολισμών με φάρμακα και συνταγογράφους. Οι νόμοι περί απορρήτου δεν πρέπει να καλύπτουν αυτές τις περιπτώσεις. Είναι απλώς μια ερώτηση που πρέπει να κάνουμε.

Μόλις αυτή την εβδομάδα το Medpage ανέφερε: «Στην ετήσια έκθεσή της προς το Κογκρέσο, η Ειδική Ομάδα Προληπτικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι οι αγχώδεις διαταραχές, η κατάθλιψη και η πρόληψη του κινδύνου αυτοκτονίας απαιτούν επείγουσα έρευνα». Είναι η ίδια ομάδα που συνέστησε ότι «ΚΑΘΕ άτομο κάτω των 64 ετών πρέπει να υποβάλλεται σε έλεγχο για άγχος και συχνά του συνταγογραφούνται αντικαταθλιπτικά ή κάποιο άλλο ψυχοφάρμακο». 

 

 

 

 

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button